Snikken en grimlachjes

[p. 1]

De bleeke jongeling.

't Avondt. Aan den westertrans

Zinkt, in goud gehuld en glans,

Statig 't zonnelicht ter neer

In den schoot van 't wieglend meer,

Dat, als bloosde 't van verlangen,

Om het in zijn bed te ontvangen,

Inkarnaat voelt gloeien op zijn wangen.

[p. 2]

 

't Avondt. Door het heidekruid

 

Suist als aeoolsharpgeluid

 

't Windeken en kust zoo zacht

 

Al de bloempjes goedennacht.

 

't Orgelend lied der vooglenkelen

 

Zwijgt in 't loover der abeelen,

 

't Sjirpend krekeltjen in de struweelen.

 

 

 

't Avondt. Aan den zoom van 't meer

 

Zit een bleeke jongeling neer.

 

't Donker oog, naar 't west gericht,

 

Volgt het scheidend zonnelicht.

 

Tranen aan dat oog ontleken,

 

Die van grievend lijden spreken,

 

Lijden, - dat een jongelingshart doet breken.

[p. 3]

 

't Nacht. En lange reeds verdronk

 

Ook de laatste zonnevonk.

 

Duisternis als van het graf

 

Daalde op meer en velden af.

 

Slechts het suizen van de blaren

 

Hoort men en 't geruisch der baren. -

 

Immer blijft de jongeling vóór zich staren.

 

 

 

't Morgent. En een maagdlijk blond

 

Verft in 't oost den horizont.

 

't Blond verzilvert. 't Zilver smelt

 

Tot een goudzee. Trotsch ontsnelt

 

't Vlammend zonvuur aan de kimmen.

 

Damp en nevelen verglimmen

 

Straks tot purper bij zijn opwaartsklimmen.

[p. 4]

 

't Morgent. Aan den zoom van 't meer

 

Zit nog steeds de jongeling neer,

 

't Bleek gelaat naar 't west gericht.

 

Maar zijn oog is blind voor 't licht,

 

Voor de bloemen, weer ontloken.

 

Opgehouden heeft te koken

 

's Jongelings bloed. - Zijn harte was gebroken.

Naar het Lithauwsch van Joh. Plutzkow.

1851.