Reis door België en langs den Rijn

Vrijdag 30 Augustus.

Des volgenden morgens ('t was heerlijk weêr) om 8 uur wilde Dolf met de boot terugkeeren naar het vaderland. Zijn hart was niet vrij meer. De guide te Chaudfontaine had goed geraden. Het dreef hem naar het verre Deventer. Op den Drachenfels had hij voor goed besloten daarheen te gaan. Zoo stonden wij dan na ontbeten te hebben

[p. 65]

om 8 uur bij de aanlegplaats van de stoomboot. Maar de Haüsknecht van 't logement kwam met opzet of bij ongeluk te laat met de bagage en Dolf moest nog blijven tot 11 uur. Daarom treurden wij evenwel niet. Wij beklommen de rots op welke top de ruïne van Rolandseck ligt. Ook hier is het vergezigt allerheerlijkst. De ruïne bestaat uit niets meer dan een steenen boog, welke eigenlijk nog niet ouder is dan een 20 jaren. De vorige boog was namelijk op een nacht ingestort door een storm, maar de dichter Freiligsath wist gedaan te krijgen dat zij in 1840 hersteld werd. Hier stond, zegt men, de burgt van Karel des grooten beroemden neef Roland. De sage verhaalt dat hij er een kluis bouwde om er altoos te kunnen uitzien naar Nonnenwerth's klooster, waar zijn beminde (Hildegard van Drachenfels), meenende dat haar bruidegom gesneuveld was, den sluyer had aangenomen. Schiller bewerkte deze sage in zijn onsterfelijk ‘Ritter Toggenburg’. Een nieuwe Gothische toren op deze rots behoort aan den Heer Vom Rath die even boven Rolandseck een fraai buitenverblijf bewoont.

Om kwart voor elf namen Feddo en ik hartelijk afscheid van Dolf en reden met het spoor naar Remagen,

[p. 66]

in welks nabijheid op den Apollinarisberg een fraaie Gothische kerk ligt. Wij hadden nu evenwel genoeg tempels door menschenhanden gemaakt gezien, wij wilden nu een tempel des Heeren intreden, door Hem Zelven zich ter eere gebouwd, het bekoorlijke Ahrtal. Zoo huurden wij een open rijtuig met twee paarden, waar wij naauwelijks inzaten of twee heeren vroegen of zij een eindweegs met ons rijden mogten. Dit kon gebeuren en nu ging het voort langs een weg, aan weerszijden met vruchtboomen beplant, die evenwel dit jaar weinig of niet droegen, tusschen bouwlanden door, het dal in. Wij reden verscheidenen dorpjes door, zeer onregelmatig gebouwd met dwarsbalken in de muren die van dikke blokken steen met kalk gevoegd zijn opgetrokken, o.a. Heppingen, vanwaar het Heppinger-wasser komt. Even daarna bereikten wij de Apollinaris-bron waar wij een glas water dronken dat gemengd met suiker opbruischt en met wat wijn een goede drank is. Boven Heppingen verheft zich de Landskron, waarop weleer keizer Filips van Zwaben den Hohenstaufenburg in 1206 bouwde, zijn 900 voet hoogen top. Op den berg staat nog de burgtkapel, die ‘Jüngfrauenkapelle’.

[p. 67]

Deze Jüngfraüen zegt de sage waren dochters van een Heer van Landskron. Tijdens 's vaders afwezigheid overviel de ridder van Tomberg het slot en vervolgde de maagden, die om haar eer te redden zich in de diepte stortten. Zij verpletterden evenwel niet, want de rots opende zich en verbergde haar voor den vervolger. Tot gedachtenis aan dit wonder werd de kapel gebouwd.

Na een goed uur rijden (onze reisgenoten, van welke een ons aangenaam van alles verklaring gegeven had, verlieten ons te Heppingen) kwamen wij in het stadje Ahrweiler, waar wij bij een flesch Walporzheimer een hoentje aten in het logement Stern. De roode Walporzheimer smaakte voortreffelijk. Daarna reden wij verder, op verzoek den Herr Kellner van de ‘Stern’ op den bok meênemend. Was het dal reeds schoon aan gene zijde van Ahrweiler, nu werd het ieder oogenblik stouter en prachtiger. De kleine rivier de Ahr loopt langs den weg snel voort over de steenen en vormt gedurig kleine watervallen. Aan weerszijden, aan onze regterhand onmiddellijk ter zijde van den weg, verheffen zich bergen. Die nevens ons dragen allen wijnstokken op terassen gebouwd (tegen welker muurtjes de namen der eigenaars met groote letters geschilderd stonden). Bij

[p. 68]

het dorpje Walporzheim begint het dal naauwer te worden. Een scherpe rots hangt 200 voet hoog over den weg, die Bunte Kuh genaamd. Op dezen overhellenden rotskam verwisselde eens een koene meid van kousen en dronk er een flesch wijn leeg: zoo won zij een weddingschap om een bonte koe en kreeg de rots een naam. Hier spookt het 's nachts bij manenschijn.

Wij passeerden de dorpjes Marienthal, Dernau, Rech. Hier werd het woest-schoon. Op een bergtop voorbij Rech ligt de Saffenburg, een ruïne, waarin rozen bloeien, naar men zegt. Want toen de Vrouw van Saffenburg naar het dorp was afgeklommen met spijs en drank voor de arme zieken kwam haar woeste gemaal haar tegemoet en wilde weten wat zij in haar schoot droeg. Zij durfde het niet zeggen uit vreeze voor mishandeling. Toen rukte hij haar kleed los en er vielen - rozen op de aarde. Sinds bloeien er rozen op den Saffenburg.

Wij reden door Magschoss langs de Lochmühle, een molen die door het water der Ahr bewogen wordt. Daar voert de Straatweg door een kloof die door de bergen gehouwen is welke 40 voeten hoog zijn aan weêrszijden. Door het dorp Reimershofen, langs den voet van das Weisse Kreuz (350 voet hoog) en door een tunnel van 192 voet lengte, bereikten

[p. 69]

wij nu het dorp Altenahr. Voor dat wij er aankwamen zagen wij op een der muren van een wijnberg Bacchus uitgeschilderd op een vat met den beker in de hand. Aan weerszijden las men: ‘Welch herrlich Leben, Im Kranz von Reben!’. Wij stapten af bij Ulrich, bestelden er een diner en beklommen de rots, waarop de ruïne van de ridderburgt Ahre ligt. Prachtig is hier het gezigt op de woeste bergen van den omtrek. Aan de overzîj heeft men ‘des Teufels Kanzel’ en ‘des Teufels Loch’. Uit dit gat wierp de duivel -hoe snood!- zijn grootmoeder dood. In de ruïne teekenden wij in een vreemdelingenboek en kochten een Roos, waarin de schoonste gezigten bij en in het Ahrtal stonden geschetst. In de gewelven van dit slot zaten eens elf Keulsche patriciers gevangen. Een hunner, Gottschalk, vond, terwijl hij een tamgemaakte muis nagroef, een vijl, waarmee hij een gat wist te maken in den toren. Zoo ontkwamen de gevangenen in den donkeren winternacht langs steile en besneeuwde paden met levensgevaar.

Bij de bouwvallen van den toren ziet men in een afgrond neer. De sage zegt dat daarin een ridder neersprong die door den slotvoogd betrapt werd in de armen zijner dochter. Hij kwam er levend af. Maar niet zoo de dappere, die, het laatst overgebleven van alle verdedigers der burgt, te paard en geharnast neersprong in de Ahr om er in te verzinken.

[p. 70]

In ons logement weergekeerd aten wij er goed. De juffer die ons bediende bragt ons o.a. ook forellen en rümpfchen. De eerste visch is zoo groot als baars maar platter en heeft roode vlekjes op de huid. De rümpfchen zijn heel klein en worden met olie en azijn gegeten. Beiden smaken goed en worden in de Ahr gevangen. Wij dronken er Moselblümchen (of Moselauslese). Weêr werd ons gevraagd of men met ons terugrijden kon. Behalve der Herr Kellner van Ahrweiler verzocht ons dit een Herr Förster, die een ongeluk had gehad met zijn paard en naar het bad Neuenahr moest bij Ahrweiler. In het rijtuig gezeten beloonde zijn gezelschap onze bereidwilligheid ruimschoots. Hij heette Friedrich Sorg, was in dienst als Jachtopziener bij ik weet niet welk Duitsch vorstjen, had, als ieder Pruis, moeten dienen en had zijn gezondheid bedorven op marsch. Nu genoot hij de baden van de nieuwe badplaats Neuenahr, terwijl hij zijn verblijf had bij Nathan te St. Grarshausen. Hij bragt ons, toen wij te Ahrweiler gekomen waren, waar wij voor de variatie nog eens Walporzheimer dronken, naar Neuenahr. Hij liet er ons de bronnen en badkamers zien en nadat hij ons naar Ahrweiler had teruggebragt

[p. 71]

scheidden wij van elkaêr. Feddo en ik reden nu verder naar Remagen, doch drie maal ging ondertusschen een wiel uit het rijtuig. Zoo kwamen wij eerst toen het donker was aan het Station. Wij vonden er onzen reisgenoot van des morgens; wisselden er in haast wat geld om onzen koetsier te betalen en kwamen met het spoor 's avonds om groot 9 uur te Rolandseck. Daar dronken wij nog een fleschjen Rijnwijn en toen naar bed.