Reis door België en langs den Rijn

Dinsdag, 27 Augustus.

Wij ontwaakten bij het allerheerlijkste weêr. Jammer was het, dat wij nu niet met de boot naar Luik konden gaan: de vaart toch de Maas af is schilderachtig. Maar om tot drie uur 's namiddags in het stille Namen te blijven was geen zaak. Wij moesten dus maar met den trein van 8 uur gaan. Ik was wat laat in de klêeren en geraakte daardoor hals over hoofd zonder ontbeten te hebben op den trein. Toen wij evenwel inzaten moesten wij nog een half uur wachten. Al wachtende zagen

[p. 45]

wij onzen stadgenoot, den goudsmid Adama van een anderen trein komen en de stad ingaan. Om 8 uur gingen wij heen. De trein reed langs Marche-les-Dames, Namèche, Schaigneaux, Andenne, Bas-Oha, Huy, Ampsin, Amay, Hermalle, Engis, Flémalle, Seraing, Ougreé naar Luik (Liège). Hadden wij vooraf geweten dat wij met dezen trein gingen, wij zouden zeker plaats genomen hebben in de opene 1ste klassen, waaruit wij veel beter gezigt zouden gehad hebben. Nu zagen wij wèl veel schoons, maar slechts ten deele en zeer vlugtig, zonder een goed denkbeeld van het geheel te krijgen. De rivier de Maas stroomde aan onze regterhand, eerst tussen kalksteen- later tussen steenkoolrotsen. Te Huy evenwel krijgt men -tenzij men van plaats verandert- de rivier aan de linkerzij, daar de trein die een kleine zijtak is opgestoomd dan door een locomotief, die achteraan gespannen wordt, teruggetrokken en dus bij het regtsom terugkeeren op het vervolg der voorige baan als 't ware omgewend wordt. De reis gaat door eenige (althans minstens twee) tunnels. Hier en daar ziet men de bergen met wijnstokken beplant. Hoe nader men aan Luik komt hoe talrijker de schoorsteenen der ijzerfabrieken worden. Aan het Station Longdoz (het spoor van Namen naar Luik is een particuliere onderneming) aan de overzijde der Maas hield de trein circa 10 uur stil. Een vigilant bragt ons over de Pont de la Boverie in de eigenlijke

[p. 46]

stad en naar het Hôtel de l'Europe van Henrard, waar men ons twee allernetste kamers gaf. Ons eerste werk was een wandeling langs het Théâtre op de Place du Théâtre, en de place verte naar de Place St. Lambert alwaar wij het ruime binnenplein van het Palais de Justice bekeken. De pilaren van de zuilengangen rondom het plein zijn met allerlei vreemde figuren en karikaturen gebeeldhouwd. Voorts wandelden wij naar het Universiteitsgebouw waarvoor het het standbeeld staat van den componist Grétry en naar de Passage Lemonnier, een navolging van de Galérie St. Hubert in Brussel. In het midden der passage is een fraai koffijhuis, Café de la Renaissance, waar wij ontbeten met koffij. Het plafond is er mooi beschilderd. Hierop rigtten wij onze schreden naar de Citadel, waarheen men ons bereidwillig den weg wees. De citadel ligt hoog boven de stad en van haar bolwerken hadden wij een fraai uitzigt op Luik en de omstreken, met hare bergen, dalen, tallooze fabrieken, enz.

In het logement teruggekeerd stond een open rijtuig voor ons gereed om ons te brengen naar de kleine badplaats Chaudfontaine, waar onze logementhouder een badhôtel heeft, alwaar wij 's middags wenschten te dineren.

[p. 47]

Tussen 1 en 2 uur reden wij den groote, drukke fabrieksstad uit en passeerden den schoonen Casino-tuin, een societeit. Wij hielden er stil en nadat wij ons als gasten van het Hôtel de l'Europe hadden aangediend, leidde een bediende ons rond in het fraaie gebouw, waarin vooral de prachtige danszaal opmerking verdient. Ook bezigtigden wij den tuin en hadden van een heuvel -waarop een tempeltje stond- een fraai vergezigt op het dal van de Vesdre. Te Chaudfontaine stapten wij af in het Badhôtel, dat heerlijk aan de oevers der Vesdre en aan den voet der rotsen ligt. Vlak voor het hotel is een ijzeren hangbrug over het riviertje. Wij zaten eventjes het Handelsblad te lezen op het plein voor het logement en gingen daarna wat wandelen. Het was hier zoo lief dat wij er lang hadden willen blijven. Het diner riep ons en liep naar genoegen af, waarna wij met een dikke, malle vrouw uit het dorp als guide de hoogten beklommen. De guide deed niets dan uijen verkopen. Ook zeide zij dat hier eenige dagen vroeger een paar Hollansche Heeren, een met zijn dochter, de ander met zijn vrouw, door haar waren rondgeleid. Zij toonde ons hunne kaartjes: het waren de dichter W.J. van Zeggelen en zijn uitgever Noothoven v. Goor. Van Zeggelen

[p. 48]

was hier eens op zijn huwelijksreis geweest maar nu was zijne vrouw reeds overleden. Hier en daar hadden wij fraaie gezigtspunten, zooals op het kasteel La Rochette, en boven den tunnel van Chaudfontaine, waardoor den trein naar Aken passeert, welke tunnel van buiten een vestingwerk schijnt. Een soort van rotsbrug heet hier le Pont du Diable. Dolf kon niet dan met moeite van dit punt scheiden. De guide maakte er uit op dat hij verliefd was. Zij had goed geraden. Reeds in Brussel, kort na het ontvangen van een brief uit Deventer, die hem zeer scheen te amuseren, vertelde hij ons dat er groote dingen op til waren.

Beneden gekomen bezagen wij de Badinrigting naast ons Hôtel, alwaar men warme baden kan krijgen die daarheen worden gevoerd met een groot waterrad in de Vesdre. De warme bron ontspringt op het plein van ons Hôtel dat eigenlijk op een eiland in de rivier gelegen is. Dolf nam nu een bad, terwijl Feddo en ik een kop koffij dronken in den fraaien tuin van het logement, alwaar een der gar^j,cons zich amuseerde door de meisjes die water uit de beek haalden te omhelzen. Daarna wandelden wij met ons drieen het dorpje eens door en bezagen een ijzersmederij waar geweerloopen hun eerste bewerking ondergingen onder de slagen van een reuzenhamer die in

[p. 49]

beweging wordt gebragt door een waterrad in de rivier. Het was een fantastisch gezigt, de helsche gloed van den smidsoven in de duisternis van den avond. Vóór het logement dronken wij ten slotte een lekkere flesch terwijl binnen in de zaal op de piano gespeeld werd en een der dames allerliefst zong uit de Robert. Tussen 9 en 10 uur zochten wij het Station aan de overzijde der brug op en na wat met den Stationschef -die vrij goed Hollandsch sprak- te hebben gepraat reden wij over Chênée en voorbij een zinkoven waaruit een vervaarlijke vlam opsteeg naar Luik terug, alwaar wij weldra in onze bedden lagen en sliepen.