Reis door België en langs den Rijn

Maandag 26 Augustus.

Het fraaie, vrolijke Brussel was door ons gezien en genoten en nu ging het weer verder de wijde wereld in. Om 7 à 8 uur bragt ons, nadat wij betaald hadden in 't logement, een diligence naar de Station du Midi. Wij namen plaats voor Namen (Namur) over Braine-le Compte, omdat dit de fraaiste weg is. De togt voerde over Forest, Ruysbroeck, Loth, Hal, Lembecq, Tubize, Braine-le Compte, Ecansfines, Manage, Gouy-le-Piéton,

[p. 40]

Pont-à-Celles, Luttre, Charleroi, Farciennes, Tamines, Auvelais, Moustier, Flouffe naar Namen.

Eerst hadden wij gezelschap in den wagen maar naar mate wij verder kwamen en het landschap schooner werd gingen onze medereizigers er uit zoodat wij ten laatste alleen over ons rijtuig beschikken en dus goed aan weêrszijden uitzien en aan onze bewondering lucht geven konden. Onze weg liep in den beginne altijd in de nabijheid van het kanaal van Brussel naar Charleroi dat wij verscheidene malen heen en weer overstaken. Voorbij Charleroi bleef de spoorweg nabij het riviertje de Sambre, dat hij zestien malen overging. Twee tunnels (van 1 minuut sporens elk) moesten wij door. Hoe verder wij kwamen, hoe bergachtiger het land werd en hoe verrassender dalen en hoogten zich afwisselden. Wij passeerden steenkolengroeven, metallurgische etablissementen, glasblazerijen, een spiegelfabriek (weleer een abdij, te Tamines) enz. Zoo kwamen wij tusschen 11 en 12 uur te Namur aan. Een omnibus van het Hôtel d'Harscamp bragt ons naar dit logement. Het zag er best uit en wij

[p. 41]

kregen er ook uitmuntende kamers. Maar wij hadden geen tijd er lang rond te kijken want spoedig voer de boot af naar Dinant en dit togtje wilden wij meêmaken. Weldra zaten wij op het kleine stoombootje dat ons langzaam de snelstroomende Maas opraderde. Trotsch verhief zich voor ons oog de rots waarop Namen's citadel ligt, een uitgestrekt vestingwerk. De stad zelf zag er niet zeer fraai uit en is niet zeer groot. Onder een steenen brug door ging het nu langs fraaie eilandjes, tusschen steeds hooger en schilderachtiger rotsen voorwaarts. Een paar fraaie kasteelen (te Rivière en te Rouillon) en een menigte dorpjes gaven levendigheid aan het tooneel. Voorbij Rouillon werden de rotsen zoo prachtig, zoo stout naar de rivier overhangende (nabij Rouillon ‘la roche au corneilles’ door kraaienzwermen omringd met resten van een ruïne; bij Poilvache de bouwvallen van een in 1554 verwoeste vesting boven op een zeer hooge rots), zoo sierlijk wisselden zich de kleuren der kale tufsteen-rotsen en der met wijnstokken of met bosschen begroeide bergen af, waarop dan eens vuur de struiken wegruimde, dan

[p. 42]

weer steenhouwers hun werk verrigtten, zoo verrassend nieuw, zoo majestueus was deze aanblik dat wij geen woorden soms konden vinden om elkaer te zeggen hoe verrukt wij waren. Wèl was het weêr op de heenreis wat betrokken, maar 's avonds terugkeerende mogten wij toch ook de zon dit prachtig tooneel zien verlichten, dit tooneel, hetwelk onzen dichter Beets tot zingen drong en hem den wensch ontlokte dat zijn bruid met hem gegaan ware om het te zien. (Gedichten, 3e drk. p.152) Tegenover Dinant ligt Bouvigne, vroeger een stad, nu een dorpje, met de puinhoopen van den toren Crevecoeur, van welks top eenmaal (in 1554) drie vrouwen zich afwierpen in de diepte nadat haar mannen met de geheele bezetting gesneuveld waren tegen de Fransche belegeraars. Dinant is een klein stadje aan den voet van een steile, donkere rots, waarop de citadel ligt, die als het ware vlak boven het hoofd is dergenen die op het marktplein van het stadje staan. Het was juist kermis maar wij merkten niet veel drukte op. Na even op de ouden steenen brug gezien te hebben, gingen wij in het Hôtel de la Poste en aten daar zeer goed met een Engelschman, die ons vroeg in welke taal wij spraken,

[p. 43]

en met wien wij ons in het Duitsch onderhielden. Terstond na het diner moesten wij weer in de boot en stoomden alzo naar Namen terug. De kapitein van de boot, in een blauwe kiel met een oude hoed, en met anderhalf oog, zag er zeer ondeftig uit; hij scheen een sterke kerel te zijn, maakte weinig complimenten maar was ook niet onbeleefd. Te Namen dronken wij in den tuin van het Hôtel d'Harscamp een flesch Bourgondier (die in een mandje lag), hielpen de jufvrouw des huizes een weggeloopen patrijs vangen en liepen daarna zelf weg om nog wat van de stad te zien. Maar daartoe was het reeds meer dan donker genoeg. Zoo kocht dan Dolf een stuk drop bij een apotheker om eens te zien, hoe zoo'n Namensche apotheek er uit zag en om te hooren of zij dat goed ook succus liquiritiae noemden, dat ook zoo uitkwam, en daarop gingen wij naar een bierhuis, waar wij Lambik dronken. Over 't geheel gaven wij niet veel om Belgisch bier. Het was ons te frisch, te zuur. Vooral waren wij geen beminnaars van ‘een potteken Leuvensch’. In het bierhuis zat allerlei werkvolk in blaauwe kielen uit korte houten

[p. 44]

pijpjes te rooken of te kaartspelen, daarbij onverstaanbaar Fransch sprekend. Wij gingen ook naar een wat deftiger bier- of koffijhuis, en toen wij nu genoeg natte waar binnen hadden zochten wij ons logement weêr op. Wij zeiden dat wij met de stoomboot naar Luik wilden, die 's morgens om 6 uur ging. De gar^j,con verzekerde ons dat er geen boot voer vóór des namiddags drie uur. Dit was een teleurstelling waarin wij moeielijk konden berusten, maar om ons te troosten hielden wij nog bij wat wijn en tabak café turc op onze kamers. Daarna vielen wij in slaap.