Reis door België en langs den Rijn

[p. 35]

Zondag 25 Augustus.

Het was best weêr. Wij ontwaakten welgemoed, ontbeten, namen op de place de la monnaie een rijtuig en lieten ons naar Laeken brengen. Door de allée Verte, een fraaie vierdubbele lindenlaan langs het kanaal naar Mechelen en Antwerpen, reden wij tot de brug, die in het dorp Laeken brengt. Het dorp zelf heeft niets moois, maar het kerkhof is merkwaardig als begraafplaats van voorname Brusselaars. In het dorpskerkje, waar Louise Marie, weleer koningin van België, gest. 1850, begraven is, was dienst. Op het kerkhof zijn vele gedenkteekens met immortellen -kransen en bloemen getooid. Het belangrijkste is het standbeeld der vroeggestorven zangeres Malibran, waaronder de Lamartine een opschrift dichtte, en dat in een kapel geplaatst is. Het paleis des konings ligt een kwartier verder, maar wij mogten het park niet zien, want de koning was er tegenwoordig. Wij reden langs een anderen fraaien weg naar de stad terug en lieten ons naar de St. Gudule brengen, waar wij het slot hoorden van de groote mis. De kerk was vol knielenden en de Suisse

[p. 36]

of kerkdienaar met zijn tamboer-majoorsstok had druk werk om de vreemdelingen in bedwang te houden. Het regende inmiddels op nieuw waarom wij eerst wat in de passage St. Hubert schuilden, waar als in de week alle winkels open waren (dit was bijna overal in de stad het geval, eerst om 2 à 3 uur werden de meeste winkels gesloten), om vervolgens de église évangelique in de Rue Belliard (quartier Léopold) op te zoeken. Daar was de kerk reeds begonnen: wij vonden evenwel nog plaats. De minister predikte in het Fransch, naar wij oordeelen konden, eenvoudig maar praktisch. Hij droeg den zwarten rok en de witte das. De kerk was klein en eenvoudig met een galerij en een orgeltje. Ten slotte zong men een gezang (met verschillende stemmen en heele en halve nooten -zeer welluidend). Na voleindigde godsdstoefening gingen wij naar het Park bij Velloni (Vauxhall; Marchal Glacier). Hier dronken wij koffij bij een broodje. Inmiddels begon er militaire muziek in de kiosk en daar het weêr opklaarde vertoonden zich ook vele wandelaars. Wij mengden ons onder hen en genoten de schoone muziek. Om half drie was zij

[p. 37]

afgeloopen en nu wandelden wij nog eens naar de galérie St. Hubert, waar Dolf als plaatjes voor de stereoscoop eenige gezigten in Brussel kocht. In een café in de galérie gebruikten wij iets maar het was er ons te benauwd om er lang te blijven. Ook kochten wij ons eenige pijpjes in houten pijpedoozen en gingen na dit een en ander in ons logement gebragt te hebben naar de temple des Augustins, weleer een R.C. later een Evang. kerk nu een gebouw voor prijsuitdeelingen, concerten, enz. Hier zijn o.a. drie groote schilderijen: J. Decaisne: België kroont zijn beroemde zonen, van Karel den groote af tot aan de 17e eeuw; de Keyser: slag van Woeringen in 1288; Wappers: revolutie van 1830, een barricadengroep bij het Stadhuis. (De oude Flaemsche jufvrouw die het stuk uitlegde, zeide daarbij dat naar haar bescheiden mening de revolutie niet noodig geweest was en dat het wel bij het oude had kunnen blijven). Na nog wat in het Café des mille Colonnes te hebben gezeten gingen wij dineren in ons Hôtel. Er waren nu zooveel gasten dat de bediening ons meer dan genoeg langzaam ging. Eer de tafel afgeloopen was ging ik mij opmaken naar de Flaamsche Evang. kerk op de Quai au Sel. Na eenig zoeken vond ik haar (in dit deel van de benedenstad verstonden mij sommigen niet wanneer ik hun in 't Fransch den weg vroeg –

[p. 38]

terwijl wij toch in andere deelen van Brussel noodzakelijk Fransch spreken moesten). De dienst was juist begonnen. Het kerkje was klein.

Ds. van Maasdijk, de Holl. predkt. preekte niet maar een ander voerde het woord, naar men mij zeide een ‘afgescheidene’. Hij predikte in ellendig slecht Hollandsch of Flaemsch naar aanleiding van Jerem. 2:13. Zijn rede was eene improvisatie zonder zin of slot. De doop van een kindje -waarbij de ouders -die -naar mijn buurman zeide- Roomsch Catholiek waren- hun instemming met de 12 artt. des geloofs belijden moesten -deze doop maakte de reeds langgerekte improvisatie nog langer. Het bedroefde mij, dat ik zoo weinig gesticht werd waar ik hoopte zoo goed gesticht te kunnen worden; in de moedertaal het Evangelie vernemende in een vreemd land. Gelukkig mogt ik mijn hart nog eens ophalen door, geheel als bij ons het bekende Psalmvers te zingen: Welzalig hij die al zijn kracht en hulp alleen van U verwacht, (Ps. 84:3), en een gezang waarvan de wijze overeenkwam met het Luth. ‘Ein fester Bürg is ünser Gott’, of ons: ‘Houdt Chrs. zijne Kerk in stand’.

In het park bij Velloni was muziek van het orkest van het groote Théater; ik ging er heen en weldra kwamen van Slooten en Feddo die mij daar bescheiden hadden. Zij hadden de portretjes van den fotografist

[p. 39]

gehaald en ze best gelukt gevonden. Voorts hadden zij hier en daar gewandeld en o.a. kennis gemaakt met de zoogenaamde cabinets d'aisance of inodores in de Passage St. Hubert (galérie du prince), die hun uitmuntend waren bevallen. Wij zaten naar de muziek te luisteren bij Velloni, tot wij er ons bekomst van hadden, en toen keerden wij weer stadwaarts. Een eindweegs, tot de place royale, volgden wij de muziek der garde nationale, die bij fakkels de overwinnaars bij het schijfschieten (tir national) rondvoerde. In een fraaien winkel in de Rue de la Madeleine kocht Dolf een album voor fotografische portretjes en daarop zochten wij ons logement op. Onder een flesch wijn herkaauwden wij op onze kamers het genotene en toen -naar bed.