De pothoofdplant

[p. 53]

De ouwe dienstbode

Ze loopt, of ze twee linkerschoenen draagt
en op een draf, als werd ze opgejaagd;
- de laatste jaren werd dat wat komiek:
die malle schoenen, haast en rheumatiek. -

Wel duizendmaal, als ze langs 't venster schoof,
zei Oma: ‘Zie, daar gaat ze weer, die sloof...’
en knikte haar vast ieder keer gedag:
‘Ach, ja; da's nog een meid van het ouwe slag...’

De meid-van-het-ouwe-slag vond veertig jaar
haar prakkie in de keuken poenig klaar,
haar opgedist door 't burgerlijk gevoel
en ingeslikt op het puntje van een stoel.

- Eerst droeg ze 't eten binnen... en de rest
was daarna goed voor haar - zij vond het best,
of eig'lijk dacht en vond zij niemendal:
ze had d'r voer; ze had d'r warme stal;

ze had d'r bed, heel hoog in 't herenhuis;
daar sliep ze veertien duizend nachten koud en kuis
en vond d'r werk vast ied're ochtend weer:
van veertien duizend ochtends miste zij geen keer.

[p. 54]

 

De meid-van-'t-ouwe-slag, als opgejaagd

 

en of ze steeds twee linkerschoenen draagt

 

gaat langs het raam, waar Oma niet meer knikt,

 

omdat de dood dit anders heeft beschikt.

 

 

 

'k Denk ieder jaar: ‘Nou zie ik haar niet weer,

 

die ouwe meid, als ik met Kerstmis keer,

 

die slavenziel, in 't laatst nog zo komiek:

 

twee malle schoenen, haast en rheumatiek...’