De pothoofdplant

[p. 52]

De oude dame

Zij kwam langs het bospad; heel die zomermaand
heeft zij dezelfde weg, verrukt, genomen;
ik wist, dat ik haar daar zou tegenkomen,
zeer aandachtsvol het smalle wegje gaand.

Het viel mij op, hoe zij vermoeider ging;
‘Eén maandje nog en ik zou zijn genezen;
het moet hier in September prachtig wezen....;
gezond te zijn is zo'n verruk'lijk ding....’

Dan hield zij mij haar nieuwe vondsten voor:
een gaaienveertje en wat witte heide;
‘Dat heet geluk, Mevrouw....’ - toen ik het zeide
lachte ze, groette en ging aanstonds door.

Maar 's avonds in het stille pension,
kwam, als gewoonlijk, ik haar nog wat lezen:
ze vroeg: ‘Denkt U, dat ik nog zal genezen....?
Ik wou zo graag, dat ik nog blijven kon....’

De torenklok sloeg zwaar de stilte stuk;
het enige, wat zij nog verder zeide:
‘Bewaart U nu dat takje witte heide;
ik ben te oud geworden voor 't Geluk....’

En 's morgens, toen ze in de auto ging,
scheen ze vermoeider dan ze was gekomen;
het afscheid heeft ze snikkend haast genomen:
‘Gezondheid, Kind'ren, is zo'n machtig ding....’