De pothoofdplant

[p. 45]

Herhalingsoefeningen

‘Tra-ra - tra-ra’, daar komt hij neuriënd binnen
de groot-majoor: wij springen in de stand;
hij salueert, wenkt met zijn fraaie hand
ten teken, dat wij kunnen herbeginnen.

Zes passen later komt zijn adjudant
- schoolmeesterszoon, van niets tot luit' geklommen -
zijn sterren hebben steeds het meest geglommen
aan 't firmament van 't Harderwijkse Zand.

De groot-majoor is van oer-oude adel
- liever verheerd zijn ook wij, dan verknecht -
- wat zat die luitenantstenue weer slecht;
wat hing hij weer belabberd in het zadel. -

‘Tra-ra - tra-ra....’ - hij trommelt aan de ruiten
de groot-majoor - en in de prille zon
treedt buiten aan het derde bataljon;
hij zwiept de rijzweep, spelend, langs zijn kuiten.

De luitenant benut de fraaie kans
om zijn papa's collega te kleineren
- hoe prikkelt hem mijn critisch observeren -
‘Wat doe jij eig'lijk,’ vraagt hij, ‘ordonnans?’

[p. 46]

 

De adel aan het raam schijnt op te letten,

 

- hij kent de burger in zijn adjudant -

 

en weerom wenkt hij met zijn fraaie hand:

 

‘Haal, als je wilt een doosje sigaretten....’

 

 

 

Dit is het teken om te eclipseren;

 

uit de cantine keer ik eerst weerom,

 

wanneer een verre en heel vage trom

 

mij zegt, dat zij door Ermelo marcheren.