De pothoofdplant

[p. 35]

De dichter

In het rode hemd der revolutionnairen,
schoon mét culotte, treedt de dichter nader,
het angstzweet-van-de-statie aan z'n haren:
hij is de bloem van ons revolte kader.

Hij geeft een wenk en alle lichten doven;
alleen hij staat daar in vijf duizend kaarsen,
dan gaat zijn stem het orgelspel te boven:
hij leest: ‘het lent van zijn opstand'ge vaersen’,

de Marseillaise tracht hem t'overstemmen;
het orgel dreunt meer, dan was afgesproken -
‘AVEC CULOTTE’ laat door niets zich remmen:
Zijn Heilig Ik komt door de regels spoken:

‘IK HEB GELEDEN.... IK VOOR U GESTREDEN....;
‘IK HEB....; IK ZAL....; IK WIL U ALLES GEVEN....;
ER IS DOOR MIJ GEWORSTELD EN GEBEDEN;
O, Kèmerèden, U WAS GANS MIJN LEVEN....’

(hij is pas even dertig, onze zanger,
was wat laat droog en leerd' in het derde lopen;
tot twintig ging hij school, toen ging het niet langer,
om knollen voor citroenen te verkopen....

[p. 36]

 

't laatst gaf hij ons zijn lied, zijn stem, zijn handen

 

en de perfectie-der-raffinementen,

 

de weelde van de peerlenrij der tanden:

 

opnieuw kon hij met z'n citroenen venten.)

 

 

 

Klein in het licht staat daar de bloem van het kèder,

 

in het rode hemd der revolutionnairen

 

- schoon met culotte -; Marx brengt hij ons nèder:

 

‘De grote denker met de wilde hèren....’

 

 

 

Als ik mijn zin kreeg, dan: 't werd ‘sans-culotte’

 

en op Uw blote bibsjes werd geslagen,

 

maar zolang duizenden U laten spotten,

 

vermag ik niet U hier vandaan te jagen.