De pothoofdplant

[p. 13]

Klacht

Dat Gij m'ook dit ontnomen en
verhinderd hebt: mijn stille geven,
hoe 'k duizend maal gekomen ben
de kleine flakkervlam van 't leven
te hoeden en mij overboog
en zweeg, waar onze ogen spraken;
- o, hoe de scheiding toen reeds woog
en geen de ander aan dorst raken,
omdat reeds alles anders was,
gemeten naar een and're waarde:
een zieke, die niet meer genas
en vrij zich maakte van de aarde
en niet belemmerd wilde zijn
en dit niet hoefde uit te spreken,
waar, boven alle aardse pijn,
die ogen zo God-Schouwend keken.

Toch hebt Gij, Dood, die kleine vlam
nog onverwacht tot U genomen:
- o, avond, dat ik tot haar kwam
en wist: ‘Ik ben te laat gekomen....’