De pothoofdplant

[p. 12]

Wat was zij ziek dien avond....

Wat was zij ziek dien avond en haar mond
verteld' ons, wat zij altijd had verzwegen;
wel heeft ons hart de volle maat gekregen;
soms lachte zij en riep: ‘'k Word weer gezond....’

En later in de nacht lag ze maar stil
een kinderliedje voor zich heen te zingen
en riep: ‘Ik zie, ik zie zovele dingen,
die ik zo graag dicht naast mij hebben wil.’

Dan, in de morgen, was 't, of ze gewon,
wat haar het leven altijd had onthouden;
toen rustig zich haar smalle handen vouwden
viel over 't laken 't licht der morgenzon.

Ze wenkt' en fluisterde: ‘Laat mij alleen....’;
en met 't Geluk, dat zij zich had verworven,
is in dat ochtenduur zij stil gestorven;
zo, stil-berustend, gaan Gods Kind'ren heen.