Van Odrimond, Millimas en anderen

[p. 21]

Ons kleine neefje Tokkeltuit

Ken je den kleinen Tokkeltuit?
Hij is Marjon d'r eerste spruit.
Die blaast, als meende hij het heus,
vaak belletjes op mond en neus.
Dan zegt Marjon: ‘M'n kleine vent,
'k geloof, dat jij verkouden bent.

Maar 't is geen wonder, Tokkeltuit;
Jij trapt ook steeds je kleertjes uit
en gooit je dekentjes opzij;
je laat je Moe geen half uur vrij;
slechts één van beiden wordt verwend;
ik ben het niet, m'n kleine vent.’

Zo knort ze dan wat op d'r pop,
en beurt hem tot de zolder op.
Ze zegt: ‘Straks komt je Vader thuis
en 'k heb geen sikkepit in huis;
ik moet er heel, heel even uit,
m'n allerliefste Tokkeltuit.

Hier is je nieuwe gummievis,
die ook al niet gelukkig is;
je keilt em aldoor op de grond
en steekt z'n staart ver in je mond;
en tegen Bruin, je teddybeer,
ga j' ook zo ijselijk te keer.

[p. 22]

 

[p. 23]

 

Zal je nu even zoet zijn, zeg?

 

Want Mammie moet heus even weg.’

 

Hij denkt: ‘Nou, vort; dat moet dan wel’

 

en blaast tevreden bel na bel;

 

ze gaat...; en onze kleine guit

 

trapt, kalm, alweer z'n kleertjes uit.

 

 

 

En ligt met beî z'n beentjes bloot

 

en vindt: ‘Wat is de wereld groot’ -

 

en smijt z'n beesten één voor één

 

weer even ernstig om zich heen;

 

en trekt z'n stout afwachtend snuit

 

van d' altijd eend'ren Tokkeltuit.