De nagels in het vlees

[p. 15]

Oorlogsdag.

Ik ben vandaag zo moe, zo moe,
want wat des nachts geschreven,
dat was aan Doodsverlangen toe
en deze dag wou leven;

en deze dag vroeg nieuwe moed
en vreugdig alles geven;
en zo 't 's nachts was, zo was het goed
en zo is het gebleven.

Een lange, moede, vreemde dag
van aldoor weer dat vragen,
of wel de zon iets anders zag,
dan mensen -, mensenjagen;

iets anders wel dan zorg en nood,
iets anders dan marcheren;
en voorop liep de felle Dood
met schedels te jongleren.

Er waren zulke kinders bij,
zo baardeloze knapen,
dat ik ontsteld mezelve zei:
die kunnen 's nachts niet slapen;

die ruilen, in ontruste droom,
hun laars voor kinderschoenen
en dromen, dat hun moeder thuis
hun tranen af zal zoenen.

[p. 16]

 

En, als ik nu vannacht weer schrijf,

 

zal het van kinders wezen,

 

om morgen in dezelfde straat

 

weer eender leed te lezen.