Winterbloemen

[p. 22]

De komst der lente.

Een vogel komt gevlogen

Den hof in, blij van zin,

Hoe? heeft hij zich bedrogen?...

Hij zingt: Laat lente er in!

Dat heeft een raaf vernomen,

In 't rouwkleed, zwart en naar:

Hij krast: Gij moogt niet komen:

Uw tijd is nog niet daar.

Dit hooren al de knoppen,

Die juist aan 't zwellen zijn,

En oopnen fluks hun toppen

In lentes zonneschijn.

't Viooltje komt naar buiten;

De Meidoorn geurt en bloeit;

De vogeltjes gaan fluiten,

En 't beekje, al hupplend, vloeit.

Wat kan de raaf daartegen?

Dies hij ter rustplaats trekt,

Zoodat een bloemenregen

Hem gansch met geur bedekt.

(Stöber.)