Winde-kelken

[p. 162]

Zaaijen.

Op vlugge wiek gedragen

Drijft daar een vogel heen:

Hij vliedt de Noordervlagen

Ver over land en zeên.

Wat heeft hij meêgenomen?

Welligt een enkel zaad,

Gevallen van de boomen,

Wier lommer hij verlaat.

Daar valt het onder 't zweven! ....

Wat plekje neemt het op?

Een klip, uit zee verheven,

Ontvangt het op zijn top.

Een klip is 't van koralen,

Waaruit een eiland groeit,

Met bergen en met dalen,

Door beek en bron besproeid.

Het zaad, door de aarde omsloten,

Schiet opwaarts, wordt een boom;

[p. 163]

 

Die boom maakt nieuwe loten,

 

Een bosch daagt uit den stroom!

 

Dat wordend bosch trekt de oogen

 

Van zwervers, die hun land

 

Verhuizende uitgetogen,

 

Heromzien naar een strand.

 

Zij landen zonder keeren,

 

En 't bosch, dat hen omschaâuwt,

 

Omsluit een erf des Heeren,

 

Waar men hem outers bouwt!

 

 

 

De mensch, een stip op aarde,

 

Gaat ongemerkt daarheen.

 

Hoe luttel schijnt zijn waarde!

 

Wat is hij zelf niet kleen!

 

Hoe ras vergaan zijn dagen!

 

Geheel zijn leven schijnt

 

Met vogelvlugt te jagen

 

Naar 't punt, waar 't al verdwijnt.

 

Maar zie! hem is gegeven

 

Een geest uit hooger sfeer;

 

Die strooit bij 't voorwaarts zweven

 

Een zaad des hemels neêr.

 

Een vlugtig woord der lippen,

[p. 164]

 

Een stille, trouwe daad,

 

Die de aandacht schijnt te ontglippen,

 

Wordt dikwijls zulk een zaad.

 

Dat zaad valt in den boezem

 

Eens andren, waar het groeit

 

En uitbot tot een bloesem,

 

Die God ter eere bloeit.

 

Die bloesem wordt tot vruchten;

 

Zij leevren zaden uit,

 

Waaruit voor hooger luchten

 

Op nieuw een oogst ontspruit.

 

Daar komt de dag der dagen,

 

Het oogstfeest aangelicht:

 

Ik hoor een' zaalge vragen,

 

Verrast door 't vreemd gezigt:

 

- ‘Van waar komt mij die zegen?

 

Dien oogst verwachtte ik nooit!’ -

 

 

 

- ‘'t Is 't zaadje, eens op uw wegen

 

In eenvoud uitgestrooid!’ -