Winde-kelken

[p. 159]

De rust eens leeraars.
(Aan twee jonge vriendinnen, in dank voor een schoon bewerkten ruststoel.)

De Leeraar, die na 't daaglijksch zwoegen

In 't heilig werk, hem toebetrouwd,

Vermoeid van 't draven, sloven, ploegen,

Een korte wijle rustuur houdt;

Wèl hem, als hij bij 't zoet verpoozen

Een zachte rustkoets vindt bereid,

Door Liefdes hand met schoone rozen

Van meer dan zwanendons bespreid!

En toch, die Leeraar, moê van 't strijden

In 't renperk van den langen dag,

Hem kan een zoeter rust verblijden,

Dan 't zachtste rustbed schenken mag:

De rust der hemelsche gedachte:

‘Mijn werk is niet vergeefsch geweest:

Om 't schaap, dat ik gevonden achte,

Viert heden weêr de hemel feest!’

[p. 160]

 

Zoo zegent hij de maagdenvingeren,

 

Die door een kunst, zoo rijk als schoon,

 

Uit draden wisten zaam te slingeren

 

Een prachtwerk als een Vorstentroon.

 

Maar zoo die maagden hem bejegenen

 

Met 't woord: ‘uw Heer werd onze lust!’

 

Hoe anders nog zal hij ze zegenen!

 

Dan wordt zijn rustpoos hemelrust!