Winde-kelken

[p. 66]

Ballingschap.

'k Zag peinzend door het venster uit:
En naast mij voor de vensterruit
Sprong door hun kevie op en neêr
Een paar rijstvooglen heen en weêr:
Ach, de armen kennen geen verdriet,
En treuren om hun rijstland niet; -
Dus dacht ik; - waarlijk, men gewent
Ook aan de ballingschap in 't end!

En zie, dus mijmrend hief ik 't oog
Weêr van de vogelkens omhoog,
En tuurde op straat... maar wat gezigt!
Twee oogen op de kooi gerigt
Met blikken vol van vuur en gloed,
Zoo als men bij geen Noorman groet,
Zij vlamden hel en blij' te moê
Mij uit den kop eens negers toe.

[p. 67]

 

O wat geschiedenis zag ik

 

Geschreven in dien enklen blik!

 

De moorman, naar deez' kust verplant,

 

Zag in die vogelkens zijn land,

 

En ademde in deez' korten stond

 

De lucht van zijn geboortegrond! ...

 

Neen - sprak ik - mij bedroog de schijn:

 

De ballingschap doet immer pijn!