Sneeuwklokjes

[p. 265]

Een schaakspel te Rome.

Een speelbord is onze aarde, een schaakspel 't menschenleven.

Schrap staan de spelers, tuk op 't ‘mat,’ op 't ruitenbord.

De witte koning, van zijn hofgezin omgeven,

Kampt met zijn zwarten maat, wie overwinnaar wordt.

En dan, wat is het eind dier worstling, lang of kort?....

De beeldekens, zoo fier, waar zij door 't strijdperk streven,
Straks d' eerrang kwijt, waartoe ze een oogwenk zijn verheven,

Ze worden saam gekist en op een hoop gestort!

Zoo wij - zoo ook te Rome in de allerjongste tijden.
Ook daar twee koningen, die, als op 't speelbord, strijden:

Victor-Emmanuël en Pius worstlen saam,

Tot straks de Aartsspotter komt, die lacht met kroon en faam:

De Dood, die 't spel stoort, werpt de spelers d' een bij d' ander,
En 't schimmenrijk brengt Paus en Koning bij elkander.