Sneeuwklokjes

[p. 220]

De gedaanteverandering van den aap.

Vriend Sim, een kermis-aap, vindt op een zeekren dag

Een spiegel, waarin hij zich zelven kan bekijken.

Maar de uitkomst schijnt hem slecht te lijken:

‘Wel, foei! Wat platte neus! En dan - wat domme lach!

Hoe leelijk moet ik elk niet schijnen!

O God Jupijn, spreekt hij, heb deernis met mijn lot!

Ben 'k nu als Sim een ieders spot,

Laat toch dien apenmuil en grins voor goed verdwijnen!’

Jupijn toont goedig medelij':

‘Het zij zoo! kijk nu eens in 't glas: wel, wat zegt gij?’

Sim kijkt: wat ziet hij? De aap is papegaai geworden.

‘Wel, dat kan gaan, spreekt hij, ja, 'k steeg tot hooger orden:

Die vedertooi, die gaaf van praten, 't dunkt mij goed.

Maar, wat is dit? In plaats van d' ouden apensnoet

Zoo'n kromme, harde bek? dat wil mij niet behagen:

‘Jupijn! nog eens aan 't werk!’ Zeus had een milde bui,

En in 't herscheppen gansch niet lui,

Laat hij den papegaai nu pauwenveêren dragen.

Welnu! dat staat mijnheer wel aan:

In zulk een prachtlivrei te pralen!

Maar straks - hij laat zijn blikken dalen.....

[p. 221]

 

Wat 's dat? Moet zulk een pronk op zulke pooten gaan? -

 

Gansch onbeschaamd durft hij het wagen

 

Een andere figuur nog eens van Zeus te vragen.

 

Eerst werd de god recht boos, maar toen was 't: ‘Heb uw zin!

 

Alleen 'k wil, voor besluit, u van uw drietal staten -

 

Aap, papegaai en pauw - in d'eindvorm, meer of min

 

Een blijvende herinn'ring laten.

 

Bezie u zelv' maar wél: gij vindt ze er allen in.

 

En hiermeê uit, voor goed! Neem de uitspraak naar de letter!’

 

 

 

En toen, daar ging de pauw! Een nieuwe vorm verscheen:

 

Hoe kwam de nieuwling voor? Hij werd een petit-maître,

 

En sedert, zegt men, zijn die alle vier nu één.

(Le Bailly.)