Sneeuwklokjes

[p. 200]

Nagalm.

(In het Vondelspark.¹⁾

't Is avond, en de Meizon daalt,

Die met haar purpergloed bestraalt,

In 't Vondelspark, het beeld van Vondel.

Hoe heerlijk gloort het in dien glans,

Als blonk om 's Dichters hoofd en krans

Als aureool die stralenbondel!

Ik denk er bij aan 't Memnons beeld,

Dat, zooals de legende kweelt,

Wanneer Auroor zijn marmer bloosde,

Geluid gaf in een schoonen klank,

Die rees als toon van liefde en dank

Voor 't licht, welks straal het kuste en koosde.

1) Ter verduidelijking voor niet-Amsterdammers diene het navolgende:
Het Vondels-beeld is opgericht in het Vondelspark. De dichter is zittende voorgesteld met een krans op het hoofd en met een schrijfpen in de hand, als op het punt om eene hem toekomende inspiratie op te teekenen. Op de vier hoeken van het voetstuk prijken vier Geniën, die op zinnebeeldige wijze het Treurspel, het Lierdicht, de Gewijde Poëzij en het Hekeldicht voorstellen, in welke dichtvormen Vondel vooral meester was. Op de achterzijde van het voetstuk leest men de woorden: Scripsit aeternitati. Hij schreef voor de eeuwigheid.

[p. 201]

 

Ook nu, ook in dees avondgloor,

 

Het is mij of mijn zielen-oor

 

De schoonste melodiën streelden,

 

Van 't viertal Muzen uitgegaan,

 

Die hier aan Vondels voeten staan.

 

Om ons zijn zangen af te beelden.

 

 

 

O liefelijke melodie!

 

't Is of ik Vondels poëzie

 

Weêr ruischen hoor met hemelgalmen.

 

't Is of ik 's Dichters gouden lier

 

Met onnavolgbren toonval hier

 

Nog eens een Vondelslied hoor psalmen.

 

 

 

En is het wonder? Zie rondom!

 

't Is hier een scheppings-heiligdom:

 

't Hart stijgt Omhoog op bloemgeurwolken.

 

Dies, Lierdicht-Muze, grijp uw luit,

 

En lok een hymne 't speeltuig uit,

 

Om 's harten geestdrift te vertolken!

 

 

 

En zoo ge vraagt: vanwaar dat schoon?

 

Wie is hij, die, ten scheppingstroon,

 

In 't grondloos licht is hoogh gezeten?...

 

Zing, Sionite, zing zijn lof!

 

Gods Almacht schiep ook dezen hof:

 

Zing, en doe ons zijn glorie weten!

 

 

 

Maar, in de schaduw van dat groen,

 

Van waar, in 't vredige plantsoen,

 

Soms zuchten, die me in de ooren dringen?

 

Ach, in dien klaagtoon weent de smart

 

Van 't eeuwig treurspel van ons hart:

 

Wil, Melpomene, uw treurlied zingen!

 

 

[p. 202]

 

En bij dien traan hoor 'k ook een lach:

 

't Gedartel mengt zich in 't geklag:

 

Ook Dwaasheid sluipt hier rond en Zonde.

 

Op, zangeres van 't Hekeldicht,

 

Grijp aan uw roskam bij 't gezicht,

 

En sla ze uw geesel wond op wonde!

 

 

 

O Dichtkunst! eeuwig bloeit uw Mei!

 

Gij, als der Ouden treurspel-Rei,

 

Geeft, immer antwoord op de stemmen

 

Van vreugde en smart op 't aardsch tooneel:

 

Voor de eeuwigheid klonk 't luitgespeel

 

Van wie uw lauwren 't hoofd omklemmen.

 

 

 

Heb dank, o Vondel, Vorst van 't lied,

 

Wien 'k mede als Koning hulde bied,

 

Voor dezen Nagalm uwer zangen,

 

Die mij verbeeldings toovrend spel,

 

In deze Vondelsche kapel,

 

Door 't zielsgehoor gaf op te vangen!

 

 

 

U zelven derven we, en zoo hier

 

Uw beeld herleefde, ach! niet uw lier;

 

Geen' zang meer schrijft uw gouden veder.

 

Maar ook zijn naklank is ons zoet,

 

En wie dien hoort, legt aan uw voet

 

Vol dank zijn groenen eerkrans neder!