Sneeuwklokjes

[p. 181]

Andersen's droom.

Op Rolinghed verrijst een sponde:
Daar naakt eens kranken jongste stonde;

Daar strekt de dood haar koude hand

Naar Andersen op 't ledekant.

De kranke droomt. O! in die droomen,
Wie zegt, wat beelden tot hem komen?

Och of, verkwikt door sluimrings dauw,

De kranke zelf 't ons zeggen woû!

Maar hoor! hij spreekt: ‘Ik droomde: 't leven,
Nu zwak, had mij voor goed begeven:

'k Was dood; maar zie! uit al mijn leên

Ontsproten bloemen om mij heen!’

O zoete droom! profetisch tevens!
Belofte eens onvergangbren levens,

Vervuld in volle werklijkheid

In 't lot, den Dichter toegeleid!

Hij stierf, maar de immergroene zode,
Die de asch dekt van den grooten Doode,

Geurt van 't gebloemte, dat haar tooit:

Des dichters ‘Sproken’ sterven nooit!