Sneeuwklokjes

[p. 147]

Avond.

1.

Daar is de avond. De zon bluscht in 't zeenat zijn licht,

Dat de bloemekens schier op haar steel deed verwelken.

Zoo ook buigen zij 't hoofd, moê naar de aarde gericht,

En ze geuren goênacht, en ze sluiten haar kelken.

2.

Daar is de avond. De dagvorst blaast d' aftocht en zwicht,

En de schemering komt tot vertrouwlijkheid nopen.

't Wordt al stiller daarbuiten, de deuren gaan dicht,

Maar het bloempje der liefde in de harten gaat open.

(F. Bremer.)