Sneeuwklokjes

[p. 109]

Morgendauw.

Hoe brandt de zon aan 't zwerk! Zijn stralen, enkel vuur,

Verzengen 't gras tot hooi en plant bij plant tot stoppelen,

En ach, reeds sinds zóólang, zóólang verbiedt Natuur

Haar wolk, de dorstende aard' met regen te bedroppelen.

En toch, zie ginds dat bloempje! O 't is slechts klein en teêr,

Ja zóó, dat de eerste pijl der zon, naar schijn, 't doet zwichten.

Nochtans, 't buigt niet, als 't gras en 't loof, zijn hoofdje neêr,

Maar laat de zon goedsmoeds in 't hart van 't kelkje lichten.

Wat mag 't geheim zijn van dien weêrstand? van den moed,

Waarmeê die kleine bloem den zongod durft braveeren?

Vraag 't aan den Morgenstond! Eer 't licht komt met zijn gloed,

Bergt de ochtenddauw in 't kelkje een drop, om 't vuur te keeren.

Daardoor in 't binnenste besproeid, genet, gelaafd,

Blijft, spijt de zon, het bloempje uit dezen beker drinken,

Gelijk een kemel, die de zandwoestijn doordraaft,

Door 't water in zijn borst gedrenkt, niet neêr zal zinken.

[p. 110]

 

O zegen over 't wolkje aan 's Heeren hemel, dat

 

In d' eersten dageraad dat lieflijk wonder werkte,

 

En, eer de zon ontstak, verheugend bloem en blad,

 

Bij voorraad tegen 't vuur het kleine bloempje sterkte.

 

 

 

Lief wolkje, beeld zijt gij der moederlijke hand,

 

Die in de ziel haars kinds 't geloof als dauw deed dalen.

 

Dat, als hij groeien zou, haar teeder liefdepand,

 

Bij strijd met 't ongeloof, zou waapnen voor zijn stralen!