Sneeuwklokjes

[p. 98]

Een berenjacht in Rusland.

(Bij een plaat.)

In Rusland? Nu, dat 's ver! En zoo daar beren brullen,

Gejaagd door honden, barsch en guur,

Geen nood, dat ze ons verschrikken zullen;

Wij zitten warm en wél bij 't vuur.

Toch was er eens een eeuw, dat ook bij ons de Ridderen

De beren jaagden, vol van moed,

En zelfs de boomen deden sidderen

Van 't hondgebas en 't hoorngetoet.

Maar dat is lang geleên. Geen onzer heeft te beven

Voor 't wederkomen van dien tijd.

Niets is ons van dien schrik gebleven,

Dan - onze kalme Berenbijt.

Daar zitten wij in rust ter neêr aan de Amstelzoomen,

Bij Goudsche pijp en Pecco-thee,

En, zien we er zacht de golfjes stroomen,

Vergeten we al dat vroeger wee.

Och, kwam nu maar de tijd, dat ook de menschenberen -

'k Wou dat de Rus er smaak in vond -

Ons vredepijpje rooken leeren!....

Maar - wanneer daagt die morgenstond?

1878.