Sneeuwklokjes

[p. 76]

De vluchtende fee.

‘Waar zweeft gij henen, lieve fee,

Uitdeelster van geluk en vrêe,

En duizend andre schoone gaven?

Gij, wonderdoende heilgodin,

Och, toef en wil uw menschenmin

In nieuwe zegeningen staven!’

Zoo rees mijn beê naar hooger lucht,

Waarlangs ik, als met arendsvlucht,

Een toovernimf daarheen zag zweven,

Die me als een visioen verscheen,

En met wie duizend lieflijkheên

Meê de aarde stonden te begeven.

Maar 't antwoord klonk: ‘O laat mij gaan!

Mij trekt uw aarde niet meer aan,

Die 'k niet bezocht sinds honderd jaren.

Toch minde ik eens dien kleinen beemd,

Maar 'k voel mij nu er ganschlijk vreemd:

De menschen zijn niet, die ze waren!

[p. 77]

 

‘Ik kwam en bood het wenschlijkst goed:

 

De vrouwen schoonheid, knapen moed,

 

Aan de ouden wijsheid, zwakken krachten,

 

Der jonkheid liefdes zaligheên;

 

Maar niemand van die allen scheen

 

Van een dier gaven heil te wachten.

 

 

 

‘Neen, waar ik kwam, 'k vernam gestaâg

 

Van allen ééne, éénzelfde vraag:

 

‘Hebt gij ook geld?’ kwam me ieder plagen.

 

'k Vertrek dus: anders vroeg de roos

 

Licht diamanten, of verkoos

 

Het vlindertjen een gouden wagen.’

 

 

 

Maar uit de hoogte klonk een woord:

 

‘Ga daarom, lieve fee, niet voort!

 

Wij, roosjes, zijn met dauw te vrede.

 

‘En wij, zoo klonk der vlindren taal,

 

Wij dragen onze gouden praal

 

Ter vlucht op onze wiekjes mede.’

 

 

 

Dat was een woord naar 't hart der fee;

 

Zoo keerde in haar gemoed de vreê,

 

Die 't vuur des toorns er gansch kon dooven.

 

‘Gij twee zijt de een'ge wijze liên,

 

Die 'k ergens heb op aard gezien:

 

Gegroet!’ - zoo riep ze, en vloog naar boven.

(Naar G. Sand.)