Sneeuwklokjes

[p. 61]

Bij den dood van Victor Immanuel.

Victor Immanuel, gij stierft. Wat droef verscheiden,

Na zulk een leven, rijk aan glans, van zorgen zwaar!

Uw volk tot Vrijheid en tot Éénheid te geleiden -

Ziedaar uw grootsche taak, en gij voleinddet haar!

Dank daarvoor, eere en dank! Toch, staande bij uw baar,

Gedenken wij, wat strijd hiér plicht, dáár keus bereidden!

Want, worstlend tot den dood in 't binnenst, klonken daar

Eens Pausen banvloek en Itaaljes noodkreet beiden.

Aan wien werdt gij gelijk? 't Is of 'k den Worstlaar zie.

Op 't Britsch tooneel vertoond door 't reuzig Dichtgenie:

Den Vorst, die door den geest zijns vaders werd gedreven,

Zijns ondanks, moorder van zijns levens bron te zijn!

Zoo zaagt gij Pio's beeld naast Karel-Albert's zweven,

En stierft, bezwijkend in den kamp, aan Hamlets pijn!