Sneeuwklokjes

[p. 26]

Lijdenstroost.

Wie zal mij troosten? - ‘Ik!’ hoorde ik de Dichtkunst spreken:

‘Mijn zangen bieden troost aan 't hart, dat mij behoort.’ -

Ik tokkelde de snaar, die traan op traan doorweeken,

En 'k vond dat alles treurde, en treurde zelve voort.

Wie zal mij troosten? - ‘Ik!’ liet zich nu de Opschik hooren:

‘Ziehier fluweel, en zijde en goud en paarlengloor....’ -

Kon mij 't onschuldig spel - ik nam de proef - bekoren?

Ach, 'k tooide slechts mijn rouw, en treurde in 't feestkleed dóór.

Wie zal mij troosten? - ‘Ik!’ zoo kwam de Reislust roemen:

‘Ginds bloesemt in het Zuid voor u het schoonst verschiet.’

Maar, van den geur nog vol van de eerstgegaârde bloemen,

't Nieuw bloemprieel verborg mijn tranen, anders niet.

Wie zal mij troosten? - Niets, en niemand hier beneden.

Uw stem, noch andrer stem. Maar daal in 't eigen hart:

Daar schenkt u God de kracht, die schraagt, op uw gebeden.

Doch faalt die, wacht op aard nooit heeling voor uw smart!

(Desbordes-Valmore.)