Nieuwe winde-kelken

[p. 212]

Eens vaders rouwklagt.

Hoe ongenadig maait uw wapen,

O Dood, gestaâg in 't rond!

Rust gij dan nooit van weg te rapen

Elk bloempje uit onzen grond?

Zoo sneed uw zeissen aan mijn zijde

Mijn blanke lelie af.

Mij spaardet gij. 'k Scheen toen ter tijde

Wis nog niet rijp voor 't graf.

Maar ach! wat mogt me uw deernis baten,

Waar toch uw zicht, zoo wreed,

Al mogt ze mij het leven laten,

Mij door den boezem sneed?

't Is waar, mijn lelie wierpt gij neder;

Maar - zij rust in den grond.

En ik - ik bloede telkens weder

Uit de ongeneesbre wond!