Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 277]

XVII.

De zwemmer, met zijn arm als roeispaan, weert zich vlug;

Maar wordt hij worstlensmoê, hij werpt zich op den rug,

Om drijvende op den stroom een wijle in rust te blijven.

Zoo gij, o mensch! Doe wat gij kunt met al uw macht;

Maar waar die faalt, geef 't op; vertrouw u aan Gods kracht:

Wees niet te trotsch om, zwak, op zijn genâ te drijven.