Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

VI.

O wacht u, als de knaap ontluikt, hem de idealen
Te ontnemen, waar de jeugd het hart aan op moet halen.

Wees niet den gier gelijk, die 't duifje grijpt, en haar

De blanke pluimen rooft van 't zilvren wiekenpaar.

Ziet gij ginds vedertjes, bebloed, door 't luchtruim zweven?
't Zijn vleuglen, waar een hart zich meê omhoog moest geven.