Dicht en ondicht

[p. 387]

De landbouwkolonie ‘Maatschappij van Weldadigheid’.

I.
Naamgeving.

Waar, op drooggemaakte gronden,

Voor de zilvren waterpluim,

't Goud der tarwe wordt gevonden,

Roemt de Dichter¹⁾: ‘Goud uit schuim.’

Maar waar vroeger woeste landen

Groenen van den oogst, geplant

Door de eens werkelooze handen,

Schrijft men dankbaar: ‘Goud uit zand!’

1) Vondel.

[p. 388]

II.
Prins Frederik.

De Vorst van 't Hemelsch rijk, de keizer der Chineezen,

Brengt aan den Landbouw hulde, op 't jaarfeest tot zijn eer:

Hij drijft door d'akkergrond de ploegschaar keer op keer,

En eert zich zelv' in de eer, aan 't akkerwerk bewezen.

Maar hooger staat de Vorst, die beurtlings 't zwaard hanteert,

En beurtlings, met behulp der Prinselijke schatten,
Den weg voor de Armoe baant om spade en ploeg te vatten,

En dus van 't Vaderland een dubblen vijand weert!

III.
Generaal van den Bosch.

't Was schoon, toen Curius, aan 't einde van den strijd,

Waarin hij voor zijn land de wapens had gedragen,

Zijn zwaard versmeedde tot een spade, en 's landmans vlijt

De hand vereeltte, die 's lands vijand had verslagen.

Maar schooner kroon siert u, o Van den Bosch, de kruin,

Die 't rustend krijgszwaard in een tooverstaf verkeerde,

Waardoor de woeste grond veranderde in een tuin,

Waar de Armoe goud uit heide en zand te graven leerde!

[p. 389]

IV.
Bede.

Kent gij de Bloem, die de arme Heide mint,

En zich niet schaamt, naar haar den naam te dragen¹⁾?

Die, deernisvol, met de Eenzame bevrind,

't Rood kleed weeft, om haar bruine leest geslagen?

Zij is het beeld der Liefde, die het zand,

Waar slechts de zon, en wind, en regen woonden,

Veranderde in een hof, door haar beplant,

Waar sedert nijvre en dankbre menschen troonden.

Hebt gij die Bloem, en wat zij afbeeldt, lief?

O laat niet af, haar mildlijk te besproeien!

Zoo zal uw Hei, mijn Volk, u ten gerief,

Uit haar woestijn steeds rijker oogst zien groeien.

1) Erica.