Dicht en ondicht

[p. 285]

Op Stolzenfels.
(Na den dood van Koning Willem Frederik IV van Pruisen.)

Schoon Stolzenfels! Hoe rijk en prachtig

Verreest ge als uit het graf,

Toen 's Konings hand, zoo mild als machtig,

U 't leven wedergaf.

Sinds werdt gij hem de zoetste rustplaats,

En, als de zwaan in 't nest,

Zocht hij, aan 's Rijnstrooms boord, zijn lustplaats

In uw verjongde vest.

En, wapperde de konings-stander

Van 't oude burchtslot neer,

De golven zongen, de een aan de ander,

Den lof toe van uw Heer!

'k Betrad op nieuw de rijke zalen;

Maar 't was er kil en naar;

Een graflucht scheen er om te dwalen,

Als om eens dooden baar.

[p. 286]

 

De hand versteef, die u herbouwde,

 

En 't lustpaleis werd thans

 

Een mausoleum. Doodsche koude

 

Blaast op ons van zijn trans.

 

 

 

Maar aan uw voet, nooit moêgezongen,

 

Zingt steeds de Rijn zijn lied,

 

Als waren al zijn golven tongen:

 

‘'k Vloei heen, maar sterve niet!’