Dicht en ondicht

[p. 45]

In memoriam.
Geschreven bij de Genestet's graf te Rozendaal.

Hoe welkte uw poëzij, ....

Een bloem van korte dagen -

Nog vóôr het zomertij?

De Génestet.

Een steen beneden,

Die de aarde dekt;

Een steen, die rijzend

Zich opwaart strekt;

Een naam, ten teeken,

Wie 't eerblijk gaf;

Zijn naam ten opschrift; -

Ziedaar zijn graf!

Maar - om dien grafsteen

Een boomenkrans,

Die blinkt in 't zonlicht

En 's maanlichts glans!

[p. 46]

 

Een krans geweven

 

Door u, Natuur,

 

Voor wie u wijdde

 

Eens minnaars vuur;

 

 

 

Voor wie zijn speeltuig

 

Uw tooverfluit

 

Zacht na deed spelen

 

Met zoet geluid!

 

 

 

Wel zingt gij 't graflied

 

Hier vroeg en spâ,

 

Melodisch ruischend,

 

Acacia!

 

 

 

Wel plengt ge uw tranen,

 

Gij, lijkcipres,

 

Met dauw bedruppeld

 

Uit 's hemels flesch!

 

 

 

Wel heft ge uw spitse,

 

Gij, populier,

 

Omkranst met rozen

 

En eglantier!

 

 

 

Die roos, zij past hier

 

Meer dan de tuil

 

Van marmren rozen

 

Op 's Dichters zuil!

 

 

 

Neen, voor den Zanger

 

Geen roos van steen,

 

Wiens luit van bloemen

 

Omstrengeld scheen;

 

 

[p. 47]

 

Wiens zang blijft ruischen

 

Van jaar tot jaar,

 

Of 't, waar hij rondsuist,

 

Steeds lente waar'!

 

 

 

Ik vang die klanken

 

Op 't bed van gras,

 

Waar 'k peinzend neerzit

 

Bij 's dichters asch.

 

 

 

Een handvol bloemen,

 

Voor hem geplukt,

 

Strooi 'k op den lijksteen,

 

Die koud hem drukt.

 

 

 

Een traan van droefheid

 

Ontrolt mijn oog;

 

Een Vraag vol liefde

 

Rijst naar omhoog;

 

 

 

Een laatste Waarom,

 

Bij 't Vragental,

 

Dat in zijn zangen

 

Steeds leven zal.

 

 

 

Waarom, o Dichter

 

Van 't Leekendicht,

 

Die trek des weemoeds

 

Op uw gezicht?

 

 

 

Waarom benevelt

 

Somwijlen 't grauw

 

Eens droeven twijfels

 

Uws hemels blauw?

 

 

[p. 48]

 

Waarom soms, tastend,

 

Zoekt gij de rust,

 

Die in de ziele

 

Haar weifling sust? ...

 

 

 

O! wat alhier dus

 

Uw' blik ontvlood,

 

Hebbe u ontsluierd

 

De bleeke Dood!

 

 

 

Laav' ginds nu 't harte

 

Zich uit de Bron,

 

Die 't hier, schoon zoekend,

 

Niet vinden kon!

 

 

 

Voor 't ‘Peinzensmoede,’

 

Klink' nu een lied,

 

Dat voor 't ‘Gevonden!’

 

God hulde biedt! ....

 

 

 

Op aarde intusschen

 

Ruischt altijd voort

 

De zoete nagalm

 

Van uw akkoord.

 

 

 

En op uw tombe,

 

Omwuifd van roem,

 

Daalt telkens weder

 

Een versche bloem.

 

 

 

En schoon de herfstwind

 

't Gebloemt' verstrooit

 

Om 't grafgesteente -

 

Die bloem sterft nooit!