Den nieuwen Katwycker christelyke Zee-vaert, versien met nieuwe christelijcke gezangen

[p. 64]

Een Klaeg-Liedt over het onteeren van den Sabbath, uyt Nehemia 13. vs. 15.

Toon: Als Isack gaf sijn Zegen.
Of: Hoort toe gy vroome Lieden.
Of: Wy zyn nu opgestane.

DEn Sabbath, wierd geschonden,
In Nehemias tijd,
Door Visschers, die om haer profijt,
Op den Sabbath begonde,
Haer Vis te brengen na Jerusalem en Juda.

Om die te gaen Verkoopen,

Het welck men niet en mag
Doen op des Heete Sabbat-dag,
Dies ging Nehemias loopen
Na Judaes Vorsten toe,
En hy sprack tot haer, wel hoe!

Wat quaed laet gy Passere,

Dat gy den Sabbath schent, of en is u niet bekent!
Wat straffe God den Heere,
Ons Ouders bragte aen,
Om dit quaed by haer gedaen.

Want sulcke boose gangen,

Op 's Heeren Sabbath-dag,
Hy ongestraft niet lijden mag,
Dies liet hy ons gevangen,
Voere na Babylon, Om dat hy 't niet lijden kon.

Dat sy den Sabbath braeke,

En bragten hem in smaet,
Daer hy het ons verbieden laet,
En nog heugt hy die saeke,
Dat elk verkoopt sijn Vis,
Als 't des Heeren Sabbath is.

[p. 65]

 

Wel soo gy niet gaa schaffen,

 

Die Vuyligheden af,

 

Daer God ons een Verbod van gaf,

 

Soo sal hy u ook straffen,

 

Want sijn Gramschap ontsteekt,

 

Als gy soo den sabbath breekt.

 

Wel laat sy met haar visschen,

 

Dog sulcks niet weder doen,

 

Op dat gy meugt Gods straf verhoen,

 

Want in de duysternisse; Die eeuwig dueren sal,

 

Brengt hy dese schenders al.

 

Doen hebben Judaes Vorsten,

 

Verboon met scherp ontsag,

 

Den Vis Coop handel op dien dag,

 

Soo dat voorts, niemand dorsten,

 

Op desen dag hem spoen, Om een eenig werk te doen.

 

Maar wat al sabbats schentsel,

 

Vind men in Nederland,

 

En principaal aan de zee-kant,

 

Men maakt by na een wentsel,

 

Van Koopmanschap en voort,

 

Doen wy niet na Godes woord.

 

Men gaet des sondags Wijgen,

 

Men Aast, men speelt, men Vaert,

 

Soo ontaert is de aarsche aerd,

 

Om winste te verkrijgen,

 

Siet men naeu Sabbath aan

 

Ja men mag te kerck pas gaan.

 

Met garnaat gaat men loope Na alle steden toe,

 

Wel vreest gy niet Gods strenge Roe,

 

Gy gaet u waar verkoope,

 

Op 's Heeren Zabbath dag,

 

Schoon hy niet geheuge mag.

 

Ag! wat een zwack gelooven

 

Bespeurt men aen de mensch,

[p. 66]

 

Die in het werels heeft sijn wensch,

 

Het aerdsche gaet verdooven,

 

Des hemels goude schat,

 

Van de nieuw lof-waarde Stad.

 

Ach! mensche wilt dog leere,

 

Dat God verbooden heeft,

 

En ons seer klaar te kenne geeft,

 

Dat op den dag des heere,

 

Geen Werck mag zijn gedaen,

 

Maar dat 't alles stil moet staan.

 

Doen 't Volk van Is'rael raepte,

 

Het Mann' in de woestijn,

 

Soo moest vrydaags het eynde zijn

 

Maar al wat dat sy schraepte,

 

Op 's Heere Sabbath-dag,

 

Men vervult van wormen sag.

 

Wilt dit dan wel onthouwe,

 

Verlaat het Sondags werk,

 

En gaat ook neerstiglijck te Kerck,

 

En wilt op God vertrouwe, Want hy 't alles schept

 

Wat dat gy van nooden hebt.

 

Dan sal den Heer der Heere,

 

U noyt doen zijn bedroeft,

 

Maar geven al wat gy behoeft,

 

Ja hy sal u vermeere, Met heylb're zegen goet,

 

In een volle overvloet,

 

Hy sal u ook dan geven,

 

Dat gy (bevrijt van smert)

 

Met een opregt Godsalig hert,

 

In 't Roem rijk eeuwig Leven,

 

Door 't Bloet van sijnen Soon

 

Sult Regeeren op een Throon.

F. van der Hart.