Geachte Muizenpoot en achttien andere gedichten

[p. 31]

[Bij het weerzien zei de impertinente prinses:]

Bij het weerzien zei de impertinente prinses:

- Droomopwaarts heb ik een klein
grauw vogeltje tam gemaakt

dat mij slechts ritseling berokkent,
liegt, verstopt en treurt.

Ik ken alleen zijn nachtelijk gesnavel,
later, lachender maan, hij, zaliger,

vergeet mij en ontkent en loochent luid
van onder oud gras en uit dode bladeren.

(Al wat ik liefheb neemt gestalte aan
in het ontstelde lover, onverstaanbaar!)

Hij, voor hij wegwiekt, even spreeuwt en
sputtert nog en werpt een kleine klad,

maar ik verschiet niet meer noch bloos,
zeer verontreinigd ken geen kleur om hier

[p. 32]

 

bij aan te nemen, ik, kameleontische juffrouw,

 

onder vanille sneeuw ternauw bedolven,

 

 

 

- miskennelijk ontkleurd en nu verblekende

 

voorgoed - herinner, o herken de zwarte

 

 

 

limousine waarin feestelijk ik als een

 

harteloos reptiel onder mimosastruiken zat,

 

 

 

grauw van verwarring. Welnu, onthutste vriend!

 

Tast nu in waan-zin laag en voel ontzet met

 

 

 

fijnste handschoenlederen hand naar de hou-

 

vast aan je beminde buik: Ai, decoratie?!

 

 

 

En zwel maar op, welk of vervel, verval en

 

ik hoop flauwtjes liever, - o liever nu geen

 

 

 

toespraken of bloemen