Geachte Muizenpoot en achttien andere gedichten

[p. 23]

[Lachen bladluis, niet]

Lachen bladluis, niet

zaniken maar lachen, in een wig van wanhoop,
met de kop omlaag en vastgeschoten, lachen tot

het sterven nader staat dan. En dan is vrede be-
vrediging godweet, en nader dan die onweelde, die

trossen van ontsteltenis die onze smart zozeer
ontsieren, en dan trekt liefde op als nevel boven

slagveld. Dan scharrelt een vogel naar brood of
wormen in ogen van gesneuvelden, o weerloosheid,

en dan geen blik van hebzucht meer verscheeld! Dan
stromen hoop, geloof en sexualiteit voorbij aan

de ingetrapte deuren van onze poëtische lichamen:
als vuil water aan hoger gelegen puin en Godweet

op die hoogten, op die verheven vuilnisbelten het
zoeken naar brood of liefde zuiverheid. Lees nu

[p. 24]

 

nog maar, nog wees niet stukkend of verwoest, maar

 

lachend, want leven een verschuiming, kwijl op

 

 

 

muilen van hebzuchtigheid. (Merkwaardige conceptie,

 

want vreten is stront, au fond, en liefde zaad, en

 

 

 

zaad geld en geld vreten en vreten je weet wel.) Ja-

 

wel. Mij hongert ook, mij dorst en ik verslinger,

 

 

 

maar onverschilligheid mij nu bevalt en lachen mij

 

behelst en ik beteken een geraamte, maar een wel

 

 

 

gewaarschuwd. Nu zie dus toe op mijn hilariteit en

 

mijn ontveinzing, veroordeel of ontken: in zoveel

 

 

 

parken zijn mijn woestenijen zoveel bewijzen tegen

 

mij en die wou dan beweren, in deze ontwolfde dagen,

 

 

 

dat homo homini penis is?