Geachte Muizenpoot en achttien andere gedichten

[p. 21]

[Zo rauw]

Zo rauw

gaat het toe op die rampzalige terreinen, waar
de geraffineerde gekkin spreekt tot de kruidenier:

Dokter, als mijn geliefde komt zal ik de teergeworden
kersetakken breken en de wimpels verbranden van

mijn wispelturigheid. O als hij komt, die onder
hevig is aan mijn bevalligheid en zich mijn zinnen

ontbinden als loze leliebladeren, zal ik betalen
overvloediger dan bloeiend ik, want God weet dat geld

is als zaad en het is beter te geven dan te ontvangen...
(Maar in een bel boven zijn kop verschijnt het: lul

maar raak) en zij, nog razender: een oude merrie heeft
een trap gekregen waarvan ik niet genezen ben, ik heb

het zelf gelezen, waar Aristoteles van Plato schrijft,
en hij: dat kan wel zijn maar ik heb iets gegeven en

[p. 22]

 

niets terug gekregen en zij: mijn vader! en hij: mijn

 

geld! en zij getroubleerd: ik zweer u, als de maan

 

 

 

week is en heel wit zal ik het geven: ik, toch zelf

 

een wassende maan, een zwellende witkalfslederen

 

 

 

beurs vol pure ongerechtigheid, dat is dus afgesproken?

 

Dus klimt hij op zijn schitterende schat, zijn bakfiets-

 

 

 

dier dat hem terugvoert in het naburig proper dorp,

 

het hoofd vol geuren van vuilnis, koninklijke stallen en

 

 

 

Hasekamps onvolprezen oude genever. Maar de maan-

 

den zich vervullen, de verloofdes putten zich uit, de

 

 

 

lege flessen hopen zich op en sneller steeds zich alles

 

ledigt, vermindert en ontwijkt: in liefde en liefde in

 

 

 

beestachtige grenzeloze onverschilligheid