Geachte Muizenpoot en achttien andere gedichten

[p. 9]

Onduidelijke correspondentie en de nadelige gevolgen, in twee verzen

I

Geachte Muizenpoot,

Hoe gaat het met U, met mij goed. Wel is alles heel
vervelend, als ik voorover lig gebed in mijn gedachten

aan U ben ik ook heel eenzaam. En onderga de lente
als een flauwte. Dit is mij nu zo vaak al overkomen dat

ik er de klad van in mijn wezen heb en dat tussen het
afgerukte vlees der hyacinten de verplegers van die

bloemen knielen voor vreemdelingen. (Dit heb ik zelf gezien
vanuit de trein naar Haarlem.) Zoiets zondigs en krank-

zinnigs U te schrijven, maar omdat lente van liefde een
aberratie is - en niet omgekeerd - opdat U daar niet in

zal trappen, in een vreemd land en zo eenzaam te dwalen.
(Bepalend voor het lot van zwervelingen enkel herkomst.)

Nu met mijn hart gaat het wel beter, maar de tuin is
verwoest mijn lam, verwoest. En ik sta radeloos onder

[p. 10]

 

onzuiver groen in dit en komende seizoenen: mijn hoofd

 

tot hatens toe, mijn hout tot bladeren bedorven en

 

 

 

schrijven wij pas mei. Dat hebt U er nu van, mij

 

's winters te beminnen en 's zomers te dwingen onder

 

 

 

raar lover humorloos en onchinees te wezen, mij, lief

 

hebbend evenwichtig als een oude man, genegenheid bed-

 

 

 

weterig doen zien ontaarden in het teer, vraatzuchtig

 

zeuren der libelle-achtige dames, want ik weet mijn plek.

 

 

 

Een teer punt. Een voordeel zo te zien, maar wezenlijker

 

reden om over in te zitten dan de onbenulligheden die

 

 

 

van onderhonden het gedachtenleven leiden tot in priëlen

 

van zelfbeklag: zulk lijden slecht gemotiveerd maar zinvol,

 

 

 

want wie, wie vreet mijn spijt? Neem dan de bomen maar, die

 

bloeiend blind tot vaderloos afvallige vruchten, bederf en

 

 

 

winterkou: en nooit een klacht! Want tot verstommens toe is

 

liefde hun te moede. Te moede is. Liefde mij te moede, is

 

 

 

liefde mij... etc.

 

(handtekening onleesbaar)

[p. 11]

II

Honderd jaar

later, door het opperwezen in een boom herschapen,
(nakend in een tropisch oerwoud aan de grond gezet,

voor straf nu bloeiend onophoudelijk, bevrucht on-
slapend en onpratend zonder enkele omhelzing), vond

de vroegere mevrouw O. in haar onmetelijke toppen een
dagboekblaadje, onherkenbaar ook veranderd in zo'n onheil

spellende vlinder die Morpho heet, waarop met grote
moeite zij herlas: ‘Vrijdag 9-8-63, iets kan de plek

niet van iets anders innemen en identiciteit bestaat dus
niet. Denk aan de schijnbaar vele bladeren.’ Terzelfder

tijd, daar waar haar stam zich vorkte voor het eerst
vanaf de grond, zat een nog onaanzienlijker insekt dat

wegens zijn voorheen geringere verdienste van onverzonden
briefje door de schepper slechts bevorderd was tot

[p. 12]

 

machteloze mate van vliesvleugeligheid. Op hem viel al

 

sinds jaren niets te lezen, maar, uit het hoofd geleerd,

 

 

 

sprak hij onafgebroken en van generatie op generatie: ‘O

 

Muizenpoot, ik wil je kopen of ruilen, laten we weglopen

 

 

 

naar waar de rivier in zee stroomt en de mensen een

 

andere taal spreken en andere waterdieren eten. O enz...’

 

 

 

Zo namen letterlijk bezit van haar die zonder hand of

 

mond, haar zo verfomfaaide gedachten. Toen begonnen

 

 

 

haar bladeren te verbleken en te vallen als zwakke vlinders,

 

als pakken gedevalueerd bankpapier, tot op de humus van

 

 

 

bedoelingloze wildernis. Toen werd zij, later, omgehakt, haar

 

nervig, brandschoon hout verhandeld en nog vindt men wel,

 

 

 

bij sommige betergesitueerde planeetbewoners, van haar

 

glanzendheid de zachte schim, een soort gepolitoerde vlam

 

 

 

aan buitenzijden van reusachtige televisieontvangapparaten,

 

opgesteld in die volstrekt behangloze, bacterievrije

 

 

 

zitvertrekken, waar geen kevers wonen.