|
| |
Een Liedeken vande Passie ons Heeren.
Het was een edel Konincks Soon
Van hoogher aert gheboren,
Hy hadde de edele siele mijn
Al in sijn herteken verkoren.
Hy quam hier neder in dit dal
In menschelicker natueren,
Dat hy verloor in Adams val
Dat most hy noch besueren.
Hy leefde hier driendertig jaer
In alsoo grooter ellende,
Die swarigheyt hadde sijn herte bevaen,
Hy droegh sijn lyden alleyne.
Och doen die tijdt ten eynde quam
Van drie-en dertich Iaren,
So woude die edele Gods soon
Die werelt hem openbaren.
Sijn oogen weenden bitterlijck
Al op die verharde Ioden.
Al daer hy over strate reedt
Osanna filio Davids Soon,
Ooc inden Tempel dat hy ginc
Daer hy sijn Vader eerde,
Hy dede daer menigh schoon Sermoen,
Sy namen't al in onweerde.
| |
| |
Och hoe den dach ten avondt quam
Groot leedt sy hem bewesen,
Doe wert dat aldersoetste Lam
Ghy wijst my nu van handen,
Ghy hebt my huyden groot eer ghedaen,
Nu biet ghy my groote schanden.
Al tot Bethania dat hy ginck
Sijn spyse werdt daer soo wel bereydt
Van Maria die hem dienden.
Sijn Moeder was daer ghenoodt
Sy waren beyde in sorge groot
Om Iesum die sy beminden.
Hy wist wel den valschen raet
Aldaer de Ioden inne gingen,
Hoe sy dat aldersoetste Lam
Al totter doodt mochten bringhen.
Och Iesus sach sijn moeder aen
Met also droevighe sinnen,
Die traenen vloeyden hem ten ooghen wt,
Hy kost hem niet bedwinghen.
Och Moeder seyde hy Moeder mijn,
Wy moeten immers scheyden,
Al tot dat Cruys vol bittere pijn
Sal ick my gaen bereyden.
Maria was in grooten noodt
Sy badt haer Kint met weenen,
Och Soone (seyde sy) Heere groot,
En wilt aldus niet lijden.
Och Moeder laet u klagen zijn,
Ten mach anders niet wesen,
Ick moet gedoogen des cruyces pijn,
Sal Adams val zijn ghenesen.
Des Woensdachs sal ick al den dach
In al dat ick u troosten mach
Sal ick u troost bewysen.
Klaghen en rou wert daer gehoort
Die Soone van sijn Moeder scheyt,
Al tot Ierusalem dat hy quam
Daer die Ioden hem verbeyden
Twee Iongheren hy voor heenen sandt
Die Heere quam daer ten Avontmael
Met sijne lieve vrienden,
Hy seyde hen so menigh schoon Sermoen,
Doen hy by sijn Iongheren at
Dat Paeslam wel ghebraden,
Hoe droeffelick dat hy tot hen sprack,
Vwer een sal my verraden.
Den eenen al op den anderen sach,
Maer Iudas dat hy meenden
Seer behendelick dat hy tot hem sprack,
Ben icket Heer die ghy meenet?
| |
| |
Die Heer bekende sijn valsheyt wel,
Hy sprack tot hem met vlyte,
Dat dijn hert begrepen heeft
Dat doet my haestelijcke.
Iudas ginck daer haestlic van daen
hy vercoft dat aldersoetste lam
Al tot de Ioden dat hy quam,
Hoe dat sy den edelen Godts Soon
Al ter doot mochten bringhen.
Ic weet wel uwen wijsen raet,
Ick sal u leveren die Meester mijn?
Zoo meught ghy seker leven.
Sy loofden hem dertich penninghen goedt,
Doen was verkoft dat onnoosel bloedt
Dat nergens geen sonden dade.
Doen Iudas dees misdaedt bedreef
Al onder eenen cederen boom,
Sijn hert was hem so bangen.
Daer bad hy synen Vader aen
Met alsoo droevighen moede.
Al eer die tijdt ten eynde quam
Soo sweete hy water en bloede.
Iudas quam daer al te hant
Met alle die boose Ioden,
hy kuste de heere aen sijn mont
Daer verriedt hy hem mede.
Iesus sprack, dat soete Lam,
met een teken der vriendelicheyt
Verraedt ghy my soo koene.
Die Ioden waren daer snel bereydt,
Sy sloeghen aen hem haer handen,
Sy leyden hem tot Ierusalem
Met alsoo grooter schanden.
Sy brochten hem daer al in't gerecht,
Gheheeten der Magistraten
Die Princen vraeghden hem sterckelijck
Sy quelden hem boven maten.
Daer stondt de Heere in grooten noodt,
Met neder gheslaghen ooghen
Hy hoorde daer al dat onrecht groot
Pilatus sprack de Ioden toe
Hy woude hem selven vrijen,
Icl sal hem seere kastijen.
Sy riepen alle ghemeenlijck
Kruyst hem, kruyst hem, Rechter goedt,
Pilatus was in sorghe groot
Hy en konde gheen sake vinden
Dat hy hem oordeelen mocht ter doodt,
Hy dede hem seer kastijen.
Sy togen hem sijn kleederen wt
Aen een Calomme ghebonden,
Sy sloegen hem so jammerlijc,
Sy vlochten eenen doornen hoet
| |
| |
Die hem wttoogh dat roode bloedt,
Dat was hem die Kroon der schanden.
Pilatus toonde hem voort gherecht,
Daer al de Ioden stonden,
Hy was soo jammerlic berecht
Hy hadde meer dan duysent wonden.
Pilatus hadde hem gheern ghewilt
Die Ioden riepen wreedelijck,
Wy willen Barrabam houden
Pilatus dede der Ioden raedt,
Hy liet den Barrabam houden
Hy oordeelde Iesu totter doot
Sy leyden op hem dat swaere Cruys,
Sijn galghe most hy draghen,
Twee dieven worden daer mede gheleyt,
Dat was der Ioden behagen.
Sy toogen hem ter poorten wt
Al boven die breede heyden,
Maria volgde hem droevelic na
Sy wrongh haer handen, ende schreyden.
Och doen hy op Calvarien quam
Sy togen hem sijn kleederen wt
Sy waren roodt van bloede.
Och droefheydt en hertsen leydt
Sy maeckten dat kruys bereyt
Daer hy aen moste lijden.
Doen wert die edele Goden Soon
Aent kruys gerect met weenen
Sy togen hem sijn leden wt,
Doe scheurden hem sijn senuwen.
Die naghelen die deden hem de doodt,
Door handen en doot voeten,
Sy maeckten hem die bitteren doodt,
Bedruckt in sijnen moede.
Sy hinghen op dat soete Lam,
Sijn hert was hem soo bange,
Och mette bosen is hy gestelt,
Hy wert daer tusschen gehanghen.
Och Vader seyde hy Vader mijn,
die my aendoen die bittere pijn,
Och wiltet haer vergheven.
Doen was in noodt die Heere schoon,
Doen sprack die edele Godes Soon,
Der Gallen dranck was daer bereydt,
Die sy hem te drincken ghaven,
Doen sprack dat aldersoetste Lam,
Vervult zijn alle mijn daghen.
Sijn ooghen waeren van weenen roodt,
Hem was soo wee te moede,
Hy sach sijn lieve Moeder aen
Besprenghet met sijnen Bloede.
| |
| |
Haer lijden was hem meerder pijn
Dan alle sijns selfs draghen,
Ioannes seyde hy, Neve mijn
Neemt ghyse doch voor oogen.
Ioannes was daer toe bereyt
Hy nam die lieve Moeder Godts
Maria was in grooten noodt
Sy sagen daer den laster groot
Die Moeder sprack seer droeffelick,
Mijn hert is my soo banghe,
Ick sie mijn alderliefste Kindt
Voor mijne ooghen hanghen.
Haer herte was in pijnen groot
Van droefheydt, tot dier stonden,
Om dat hem die bittere doot
Sijn herte ginck doorwonden.
Doen ginck aen die droefheyt daer,
Ende alle man ghinck daer heenen,
Doen riep die edele Gods Soon klaer
Met alsoo heesscher stemmen.
Och Vader seyde hy Vader mijn,
Waerom hebstu my ghelaten?
Ick ben in alsoo groote pijn,
De Sonne ooc haer schijnen liet,
De Aerde begost te beven,
Met luyder stemmen dat Iesus riep,
En hy heeft den Gheest ghegheven.
Een Ridder die Longinus hiet
Op dede des Heeren sijde,
Daer water ende bloet wt liep
Daer gheschieden ooc wonder groot
Aenden Ridder blint gheboren
Alst bloedt over sijn ooghen schoot
Sach hy met klare ooghen.
Oock Ioseph een rechtveerdigh man
Met Nicodemus den Heer af nam,
Daer was hy toe verkooren.
Al in een Graf wert hy gheleyt,
Wt eenen steen ghehouwen,
Vwer Saluyt was de schoone bloem
Van jammer en van rouwen.
Al totter Hellen dat hy voer
Met grooter moghentheden,
Adam en Eva hy daer wt nam,
Inden derden dach hy verrees
Met grooter vrolickheyden,
Sijn moeder grooter eer bewees,
Want sy hem seer beschreyden.
Och Moeder seyde hy Moeder myn,
| |
| |
Aensiet u alderliefste Kindt
Al vander doodt verresen.
Verwonne so is al mijn leyt
Ick sal oock niet meer doogen
Ick hebbe mijns Vaders wille volbrocht,
Des sal hy my verhooghen.
Al tot den Hemel dat hy voer
Dat soete Lam, sijns Vaders Rijck
Sal hy ons daer bereyden.
|
|
Auteursrechtvrij