Een suyverlick boecxken begrypende alle de gheestelicke liedekens(1617)–Thonis Harmansz. van Wervershoef– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Een Liedt van Maria Magdalena. ICk ghinck in eenen dagheraet Voor dat den lichten dagh op gaet Spanceeren inden douwe, Ick sach daer komen houden praet Ende hadden harden wijsen raedt, Drie edel schoone vrouwen. Ick sach de eene met rouwe bevaen Ende schreyen menighen bitteren traen Wt minnelicker herten: Ick sachse gaen ick sachse staen, Van niemandt woude sy troost ontfaen Van rouwelicker smerten. Sy sprack met eenen droevighen sin, Waer mach hy wesen die ick bemin, 'K en heb hem niet ghevonden? Den derden dagh die gaet nu in Dat ick van hem ghescheyen bin Die my vergaf mijn sonden. By hem plach ick gheerne te zijn, Want hy dat droevighe herte mijn Dickwils plach te verblyden, Sijn vriendelickheyt, sijn goedt aenschijn Verdreef wt my rou en pijn, Nu is mijn hert vol lyden. [Folio C3r] [fol. C3r] Recht als een Druyve die wert gheparst Als daer de edele Wijn wt-barst, Zoo is mijn hert beklonnen, Om dat hy maeckt soo langhe vast, Zo verdrooght mijn kracht als een harst Dat op hanght inder Sonnen. Nu als een Moeder haer eenighe Kindt Dat sy met alder herten mindt Hadde ick hem wtverkoren Ende met herten alsoo ghesint, Want sijns ghelijck men niet en vindt Zoo edellijck gheboren. Nu is verkeert de vreuchde mijn in groote droefheyt ende pijn, Vol rouwen is mijn leven, ick ben berooft van sijn aenschijn, Sijns vindens en weet ick gheen termijn, Och waer is hy ghebleven? De Enghel sprack met goede reen, Wie soeckstu Wijf? weest wel te vreen, Waerom schreystu dus seere? Ick mach wel zijn soo seer t'onvreen, Want ick en weet tot gheenen steen Te vinden mynen Heere. Weetstu van hem eenigh bescheyt? Zeght my waer hy is gheleyt ick wil hem weder halen, Hy is verresen al inder waerheyt, Hy is hier niet, haer de Enghel seyt Met alsoo soeter talen. Zonder vertreck komt ende besiet Waer hy was gheleyt, en twyfelt niet, De Heer van hemelrijcke, Sy sach in't graf, sy vandt hem niet, Sy keerde haer om al met verdriet En weende bitterlijcke. [Folio C3v] [fol. C3v] Als sy dus stondt ende weende seer, Sach sy hem in een ommekeer In Gardeniers ghelijcke, En sprack tot hem met groot begheer, Weetstu yet van mijnen Heer Dat doet my doch om blijcken. Laet af dijnen treuren schoone Wijf, Hoe mach dijn frissche jonghe lijf In rouwe dus verteeren? Wie soeckstu met dit groot bedrijf, Du schreyste seer, en harde stijf, Wat is doch dijn begheeren? Konde ick vinden de Meester mijn Daer ick om lijd soo groote pijn Met hertelicker minnen, Ick soude seer wel te vreden zijn En salven hem met Balsem fijn, Ende draghen hem weder binnen. Maria (seyde Iesus tot haer) Hoe maeckstu dus groot misbaer Ende meucht dus droevigh wesen? Gaet en segghet mijn broeders openbaer Ende Petrus al over waer Dat ick ben op verresen. Als sy vernam dat soete woort Dat sy soo dickwils hadde ghehoort, Viel sy terstondt ter aerden, Sy boodt te kussen rechtevoort Sijn edele voeten als behoort, Met alsoo grooter waerden. Rabbi, sprack sy, Meester mijn, Ick soude soo gheern de voeten dijn Kussen al sonder sparen. Iesus sprack, ten mach niet zijn, Ick ben noch totten Vader mijn Ten Hemel niet ghevaren. [Folio C4r] [fol. C4r] In korter tijdt, ende al te handt, Die Apostelen sy vergadert vant, Met alsoo grooter vreesen: Set vreese en droefheyt aen een kant, ick sal u vreuchde doen bekant, Mijn Heere is verresen Een yeghelick was aldaer verblijdt Doe Iesus ghebenedijdt Was vander doodt verresen. Nu gunne ons Godt na deser tijdt Dat wy met hem in sijn jolijt Eeuwigh moghen wesen. Amen. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij