Een suyverlick boecxken begrypende alle de gheestelicke liedekens

Een ander Liedeken.

ICk soude soo gheerne by Gode zijn
Konde ick dat wel beghinnen,
My grout te sterven de natuere mijn
Te laten dat ick minne.

Nochtans soo moetet zijn ghedaen

Het is van grooten noode,
Adieu, adieu natuere mijn,
ick wil gaen dienen Gode.

Want de doodt komt dat weet ik wel,

Sy sal niet langher beyden,
Maer als sy komt sy komt soo fel,
Men moet dan heene scheyden.

De doodt die is soo fel, soo sterck,

Dat niemandt kan versinnen:
Och edele Menschen neemt hier aen merck,
Wie soude de werelt minnen?

Als ick docht in mijnen grondt

Begost ick my te beswaren,
ick docht al in mijns hertsen grondt
ick wil de werelt laten varen.

Och dat scheyden deed my soo wee,

Dat weet wel Godt de Heere,

[fol. C4v]

 

Och waer ick was, oft wat ick deed,

 

ick was in groot verseeren.

 

Want heusscher minnen af te staen

 

Dat is soo swaer te lyden,

 

Nochtans soo moetet zijn ghedaen,

 

Na lyden komt verblyden.

 

Ick sat op eenen vasten grondt,

 

Daer af soo moest ick scheyden,

 

En komen in eener korter stondt

 

in eene dorre weyden.

 

Mijn hert dat was in pijnen groot,

 

Om dattet scheyden moeste leeren,

 

Mijn natuere sterf soo menigh doodt,

 

Haer wil moet sy ontbeeren.

 

Och scheyden is een bitter woort,

 

Dat word' ick wel ontware,

 

Och scheyden heeft mijn hert ghestoort,

 

Ghebrocht in grooter vare.

 

Nochtans is scheyden een edel stadt,

 

Die't wel ghelijck kan draghen

 

Die blijvet inden midden padt,

 

Hy scheydet sonder klaghen.

 

Als ick wel seker waende te zijn

 

Was ick na bedroghen,

 

Dat scheyden was mijn Medecijn,

 

ick ben daer by ontvloghen.

 

Och lieve Heere ontferm u mijn

 

Al kome ick alsoo spade,

 

ick heb verdient die eeuwighe pijn,

 

ick roep aen dy ghenade.

 

Ick bidde Godt dat hy verplicht

 

Mijn hert in deughden fyne.

 

En die dit Liedeken heeft ghedicht

 

Och scheyden was hem pijne.