Goddelicke lof-sanghen

aant.

[p. 171]

[p. 172]

Sonnet. Van de vreese des Oordeels.

DE zee-baeren ghestoort, met ‘tschuym daer op ghehoopt,

Uyt ‘tNoort-gat ghesnuyf der scherp-snijdende winden,

Den haeghel ruyd’, en grof die eycken velt en linden,

Den blicksem die God’s handt soo grammelijck ontknoopt.

En vrees’ ick, noch den Hond die ‘sHemels baen beloopt,

Noch eenigh aerds ghediert bereet my te verslinden;

Nogh Mars, dul en verroet die hem all-om gaet vinden

Om te wasschen in ’t bloed zijn aermen op ghestroopt.

‘K en vrees’ noch pijck, noch roer, noch poingnaert, noch rapiere;

Noch oock de scherpe schaer van Parca ongoedertiere:

Noch gheenderley ghewelt, noch gheenderley aenstoot:

Maer ick vrees’ boven al dien dagh, en die huere,

Als’t al sal sijn ghestelt in schrickel, en in ruere:

Om voor altijt t’ontfaen of ‘tleven of de doot.