Goddelicke lof-sanghen

[p. 156]

Sonnet.

Den Sondaer doet verhael van zijn verkregen goet op deser aerde, Op de voorgaende vvijse.

Seer jeughdigh, ende schoon als krieckt den daegheraet,

Maer op den Auont slunts: ‘tis eenen broosen draet:

‘Tis een ghebroken schip, her, ende ghints ghedreven.

Het ghen’ de Weerelt selfs, heur Vrienden kan ghegheven,

Op eenen aerden bol seer schamffelijck al staet.

Al het uytwendigh goed, rijckdom en hooghe daet

Sijn winden die vergaen, sijn looveren die beven.

Billigh ist’t dan dat ick my selven nu beschrey,

Te-wijl ick ove-sie de blom van mijnen Mey,

Hoe sy verfletert hanght, jae by nae heel gheresen:

Want van mijns levens tijd over soo langh besayt,

Wat vruchten hebb’ ick dogh tot noch toe meer ghemaeyt.

Dan commer, anghst en druck, dan vroeghingh’ en leet-wesen.