Goddelicke lof-sanghen

[p. 154]

Sonnet.

Den Sondaer verhaelt zijne sonden, op de voorgaende vvijse.

IN als hebb’ ick ghevoedt mijn vuyl-stinckende sonden:

Mijn Hert gheswommen heeft in weerelijcken lust:

‘Ken hebbe noch niet eens oprechtelijck gheblust

Het Vier, dat mijn ghemoed hadd’ bynae heel verslonden.

Gods-dienst ben ick ont-vloon, tot veelderleye stonden:

Om dat ick lagh’ in ‘tquaet verwerrent, en verwust;

Ick hebb’ van ijdelheydt de schaduwe ghekust,

Ghelijck Narcissus ded’ met cracht, en volle monden.

Ach! ach! hoe menighwerf hebb’ ick ghevolght den raedt,

En my begheven, laes! tot veelderleye daedt,

Die ick te voren wist te wesen mijn bederven.

O schoon gheboren kindt! schoon Son die my verclaert!

Waert ghy van eene Maeghd ter Weerelt niet ghebaert;

Voorsekerlijck mijn Siel soud’ eeuwigh moeten sterven.