Goddelicke lof-sanghen

[p. 153]

Sonnet.

Den Sondaer kan hem seer qualijck keeren tot Godt, Op de selue vvijse.

EEn weynigh keert naer my, u minnelijck ghesichte

Levende Sone God’s, op wie mijn hope staet:

Stilt mijnen wilden geest, die hem verstrooyen gaet,

Soo dickmael, en soo veel, in dit vuyl aerds ghestichte.

Ontlast mijn aerme Siel, van al haer swaer ghewichte:

Beneemt mijn Hert onreyn al zijn ghedachten quaet:

Op dat’t niet meer en volgh’ de boosheydt, noch den raedt

Der ghene die ‘tmisdoen sijn achtende zeer lichte.

Mijn schult ick u bekenn’, de zelve ick oock vervloeck;

Maer om heel die t’ontgaen, en kenn’ ick my niet cloeck:

Want ‘ken can noch dit aerds niet t’eenegaer ghehaeten.

Ist dat hem mijnen gheest somwijl een Hemel pooght;

Het vleesch blijft evenwel van achter claer ghe-ooght,

Ghelijck de Vrouw van Loth, moetend’ heur stadt verlaeten.