Goddelicke lof-sanghen

[p. 150]

[p. 151]

[p. 152]

Sonnet. Den Sondaer beclaeght den dagh zijnder gheboorte.

HElaes! van dat ick quam dit aerde-rijck aenschouwen;

Van dat ick in een wiegh’ wiert weenende gheleydt;

Wat wit-gheteekend’ huer’ heeft oynt my soo ghereydt,

Dat ick de die voor blij eensins sou connen houwen?

‘Ken hadde nouw den schoot mijns Moeders gaen bedouwen

Met traenen, als ick my alreede vandt ghevleydt

Van ‘tgoet-schijnende quaet, bedrogh, en ydelheydt:

‘Twelck nu mijn aerem Siel in bitterheydt doet rouwen.

Soo saen als ick oock sagh, wierd’ ick mijn ooghen quijt:

Waer door ick hebb’ ghedoolt zeer langhe, verr’, een wijt,

Als een verloren schaep langhst velden, ende straeten:

Maer God, die selve seght. Ick ben een Herder goet,

Wilt my, u schaepken dogh nu commen te ghemoet,

Ick zal Aegypten-landt, voor eeuwelijck verlaeten.