Goddelicke lof-sanghen

[p. 147]

[p. 148]

Clacht-liedt vanden Sondaer.

BInnen dien dat mijn ooghen,
Doen pruysschen een fonteyn,
Om Godt gaen te vertooghen,
Een Hert ghewasschen reyn;

Dan ist dat ick van anghst, wanhop’, en droefheydt vol,

Ben vluchtende door ‘twout, naer een diep-aerdigh hol.

Waer ick hoor’ weder-schallen,
Echo mijn sonden vuyl;
De berghen, en de dallen,
Die gheven een ghehuyl.

Als ick on-zaeligh mensch met voeten die betre;

Och! waer vind’ ick de plaets daer ick my nu beste?

Hadde’ immers dogh mijn leven,
Verwisselt met de dood,
Soo saen ick wierd ghegheven,
Mijn Moeder in den schoot;

‘Ken sou van ‘sweerelts quaet hebben gheweten niet:

En oock zoo waer ick vrij van alle dit verdriet.

Tusschen de woeste baeren,
Ghesmeten is mijn Siel:

[p. 149]

 

Niet eens siend’ openbaeren

 

Het spoedigh sterr’-ghecriel:

 

Dat aen den Mensch in nood en van verr’ d’haven wijst:

 

Maer in de plaets van dat Orion stuer op rijst.

 

 

 

‘Kheb’t schoon my te vertrecken

 

Naer dese duysternis:

 

‘Kheb’t schoon te willen decken,

 

Dat onverborghen is.

 

Ha! neen ’t is te vergheefs mijn sonden allegaer

 

Staen voor Godt och! helaes! al t’open, en te claer.

 

 

 

Dat ick dan moet ghenieten

 

Dit jammer ongheluck,

 

En dat ick moet beghieten

 

Met traenen desen druck,

 

Wie sal ick’t wijten meer, dan my met veel ghesucht?

 

Van ’t saet da’ck hebb’ ghesaeyt, is commen dese vrucht.

 

 

 

Maer helaes! met dit segghen

 

Soo tergh’ick my noch meer

 

Ick will’ dan over-legghen

 

Eerst u ghenaed’, o Heer,

 

En roepen u, mijn hope, en alle mijn bijstandt.

 

Want is mijn Siele sieck; ghy hebt een heylbaer handt.