Goddelicke lof-sanghen

[p. 145]

[p. 146]

Sonnet. Den Sondaer vvaer hy hem is keerende; en vindt niet dan teghen-spoedt.

ICk dacht’ in desen bosch, de Weerelt heel t’ontvluchten:

De Weerelt die mijn Siel heeft doodelijck ghewondt.

Maer laes! dees’ eenicheydt maeckt dat ick weer terstondt,

My moet begheven gaen, tot schreyen, ende suchten.

Ick dacht’, ick sal alhier vrij, en sonder gheruchten

Erghens aen eene roots’ storten mijns Herten grondt:

Maer soo saen ick tot clacht ontsluyte mijnen mondt;

Echo weer-schallet al tot ghecken, ende cluchten.

Ick dacht als ick ’t ghebruyck der spieghelen sou vlien;

Dat ick niet meer en sou mijn sondigh Lichaem sien.

‘Tis raes; in dees fonteyn woord’ ick dat bath ghewaere.

Ach vuylicheyd der Aerd, oirspronck van al mijn smert!

Waerom en hebdy niet onder-roert teenegaere,

Dees spieghel-claer fonteyn, even wel als mijn Hert?