Goddelicke lof-sanghen

(1620)–Justus de Harduwijn– rechtenstatus



[pagina 138]
Sonnet. Den Sondaer claeght aen yeder Schepsel zijn ongheval. MEt dat den swarten nacht het sterren-radt laet schieten; Met dat de calm zee heur’ hout sonder ghetier; Met dat in slaep hem vindt den mensch, en ’t Vier-voet dier; Dan stort ick traenen-vloed, dan moet ick druck ghenieten. O Hemel! o aerds-dal, o vochte waeter-vlieten! O Aeoli ghedruys! o Aethna staend’ in’t Vier! O wouste plaetsen! o verghetende Rivier! O konckel-kuylen al! vaet ‘tghen my doet verdrieten. O Voghelen des Lochts! o dieren van het woudt! O Visschen vande Zee! o menschen jonck, en oudt! Siet nu mijn aerem Siel uyt d’Hemelen ghesloten. Siet hoe zy schudt, en beeft, hoe zy verdwenen licht, Niet connende weer-staen God’s torenich ghesicht, ‘Twelck hy, helaes! naer heur over langh heeft gheschoten.