Goddelicke lof-sanghen

[p. 136]

[p. 137]

Sonnet. Den Sondighen Mensche verhopt door de verdiensten Christi aen het H. Cruys hem naermaels te verblijden.

HElas! ten waer gheen nood, zoo dicks my te beswaeren,

Als ick eerstmael gheleydt wiert in mijns moeders schoot:

En dat haer elck gheluck en zeghen van my boot;

Hadd’ ick ter dier huer’ ter weerelt uyt-ghevaeren.

Want, wat rijckdom, of goet kan ick hier meer vergaeren

Dan druck, en swaer ellend, en teghen-spoeden groot,

Dan clachten en misbaer, en op het lest de doot,

Die my dan sal aen God een schuldenaer verclaeren.

Maer laes! wat zal ick doen? alst immers soo moet sijn:

Dan hopen eens verlost te worden, uyt dees pijn.

Naer ’t suer, soo comt het soet van aerden aen-gheresen.

Hy die daer hanght aen ’t Cruys, zoo deerelijck ghewondt,

Kan met een druppel bloeds alst hem belieft, terstont

Mijn quaelen allegaer uyt-wasschen, en ghenesen.